Είχαμε τη χαρά και τη τύχη να υποδεχθούμε στη γκαλερί Παυλίνα Μπεχράκη δύο νέες ταλαντούχες καλλιτέχνιδες, τη Μαριλένα Παπακυριάκου και την Andriani Tzima !!!
Μια σύγχρονη δημιουργική ματιά με γλυπτά και εικαστικές λογοτεχνικές απεικονίσεις, μας δίνουν ελπίδα και υπόσχεση για αυτό που θα ακολουθήσει στο μέλλον !!!
Εντυπωσιακά έργα φτιαγμένα από σκραπ που συνομιλούσαν μέσω ολόφωτων "σπασμένων" λέξεων μεταξύ τους, ακριβώς όπως η πραγματικότητά μας που σπάει και με τα κομμάτια της ανασυντίθεται σε κάτι νέο, κάτι διαφορετικό που φέρει μέσα του κάτι από το παρελθόν για να το μετατρέψει πάλι και πάλι, ανάλογα με τις συνθήκες.
Πολλά συγχαρητήρια στις καλλιτέχνιδες και εύχομαι το έργο τους να συναντήσει πολλά ανοιχτά μυαλά στην πόλη μας. 
Η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι τις 23 Αυγούστου.
Η γκαλερί Μπεχράκη βρίσκεται Κροκιδά 1, στην παραλία Ιερατικής Σχολής.
*Scroll down for EN*
Μπορεί να υπάρξει ποίηση και καλλιτεχνική έκφραση στο καθαρά αμιγώς αστικό τοπίο; Και τι θα συμβεί όταν σημείο αναφοράς είναι ένα δυστοπικό μετα-αστικό πεδίο;
Μπορεί να υπάρξει ποίηση και καλλιτεχνική έκφραση στο καθαρά αμιγώς αστικό τοπίο; Και τι θα συμβεί όταν σημείο αναφοράς είναι ένα δυστοπικό μετα-αστικό πεδίο;
Την απάντηση δίνουν με τα έργα τους οι Μαριλένα Παπακυριάκου και Ανδριάνη Τζίμα με τον δικό τους ιδιότυπο τρόπο καλλιτεχνικής ερμηνείας των εκφραστικών μέσων που τους προσφέρει η εποχή τους, αλλά οραματιζόμενες μια εποχή μετά από αυτήν.
Τα γλυπτά της Μαριλένας, ως όντα γεννημένα από βιομηχανικά συντρίμμια, ντύνονται τον ρόλο του ποιητή.
Θα έχουν τα πλάσματα αυτά, φτιαγμένα από συντηρημένα σιδερικά, την κατάλληλη ευαισθησία για να διατηρήσουν την καλλιτεχνία ζωντανή σε έναν κόσμο που επιμένει να επαναγκρεμίζεται;
Η ποίηση που προκύπτει...
Θα έχουν τα πλάσματα αυτά, φτιαγμένα από συντηρημένα σιδερικά, την κατάλληλη ευαισθησία για να διατηρήσουν την καλλιτεχνία ζωντανή σε έναν κόσμο που επιμένει να επαναγκρεμίζεται;
Η ποίηση που προκύπτει...
Η Ανδριανή Τζίμα συνδέει το ρεύμα για να φωτίσει την ποίηση που τα πλάσματα δημιουργούν. Ανάμεσα στα πεσμένα τσιμέντα στέκονται τυχερά στην αναζήτησή τους για λεκτικές ψηφίδες. Με αυτές θα γεννήσουν ένα λογοτεχνικό-οπτικό υβρίδιο. Όσοι έχουν απομείνει θα προσπαθήσουν να διαβάσουν τις εικόνες, θα μιλήσουν ντανταϊστικά, θα ξύσουν την πατίνα σκουριάς που έχει καλύψει τα έργα του παρελθόντος, και ο πολιτισμός θα ξαναγεννηθεί.
