«Όσον μέγας είναι ο άνθρωπος, τόσον είναι και ταπεινός. Διότι η ταπείνωσις ενός ανθρώπου είναι ανάλογος με το ψυχικόν μεγαλείον του» (Κόλλιας, 1977β΄: 22).
Ο μεγάλος άνθρωπος είναι ταπεινός. Και ο ταπεινός άνθρωπος είναι πραγματικά μεγάλος. Με τα λόγια αυτά ο μητροπολίτης Κορίνθου Μιχαήλ Κωνσταντινίδης (1892-1958) προσπάθησε να περιγράψει την προσωπικότητα του πνευματικού του πατέρα και μέντoρα αρχιεπισκόπου Γερμανού Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας.
Δεν υπάρχουν, όμως, νομίζω, καλύτερες λέξεις για να περιγράψουν τον ίδιο τον Μιχαήλ Κορίνθου.
Ταπεινός και Μέγας εν ταυτώ. Έννοιες μάλλον αντιφατικές στον σύγχρονο ατομοκεντρικό μας πολιτισμό, τόσο οικείες και απόλυτα κατανοητές στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η αλήθεια που κρύβουν οι λέξεις αυτές έγκειται στο ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να κομπάζει με λόγια παχιά – δείγμα υποκρισίας – αλλά να μιλά λίγο, να πράττει περισσότερο και τα έργα του να συνάδουν προς την πίστη και τις διακηρύξεις του ενεργούντος.
Ο Μιχαήλ ήταν μέγας ακριβώς γι’ αυτό: έζησε σύμφωνα με την πίστη του, ενώ οι λόγοι του υστερούσαν σε σύγκριση με τα έργα του. Αυτό συνέβαινε, διότι κεντρικό ρόλο στη ζωή και την πράξη του δεν είχαν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις, αλλά η προσευχή προς τον Χριστό και η εφαρμογή του παραδείγματός Του.
Πηγή: Θεόδωρος Μεταλληνός
