Άρθρο της Ροδοθέα Κελλάρη
Εκδότρια - Διευθύντρια της ΦτΚ
_________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, ένας νεαρός πρίγκιπας είχε φτάσει σε ηλικία γάμου. Πάλευε λοιπόν, με νύχια και με δόντια να βρει μια αληθινή πριγκίπισσα για να την παντρευτεί. Καμία όμως δεν του άρεσε. Δεν μπορούσε πουθενά να βρει μια αληθινή πριγκίπισσα.
Μία μέρα επέστρεψε στο παλάτι του απογοητευμένος και εξήγησε στην ηλικιωμένη μητέρα του την κατάσταση. Το ίδιο βράδυ, κατά τη διάρκεια μιας φοβερής καταιγίδας, η πόρτα του παλατιού χτύπησε και η υπηρέτρια που την άνοιξε αντίκρυσε ένα φοβερό θέαμα. Η κοπέλα που στεκόταν στην είσοδο του παλατιού ήταν βρεγμένη από την κορυφή ως τα νύχια και έτρεμε. «Είμαι μια αληθινή πριγκίπισσα», είπε. «Χάθηκα μες στην καταιγίδα». Η γηραιά βασίλισσα όμως δεν είχε πειστεί. Για να διαπιστώσει την αλήθεια τοποθέτησε ένα μπιζέλι κάτω από είκοσι στρώματα, τα οποία έβαλε το ένα πάνω στο άλλο. Η πριγκίπισσα έπρεπε να χρησιμοποιήσει σκάλα για να φτάσει το στρώμα που ήταν στην κορυφή! Την επόμενη μέρα, η βασίλισσα ρώτησε την πριγκίπισσα πως ήταν ο ύπνος της. Η πριγκίπισσα διστακτικά απάντησε: «Όλο το βράδυ ένιωθα ότι κοιμόμουν πάνω σε πέτρες και ξύπνησα μελανιασμένη». Ενθουσιασμένοι τότε ο πρίγκιπας και η βασίλισσα συνειδητοποίησαν ότι η κοπέλα ήταν μια αληθινή πριγκίπισσα, αφού μόνο μια αληθινή πριγκίπισσα θα μπορούσε να είναι τόσο ευαίσθητη που να νιώσει το μπιζέλι κάτω από είκοσι στρώματα. Το γλέντι για τον γάμο τους κράτησε τρεις μέρες και τρεις νύχτες.
Συχνά ακούω τους μεγαλύτερους ανθρώπους στη ζωή μου να αναρωτιούνται γιατί η νέα γενιά είναι τόσο δυστυχισμένη, παρόλο που έχει τόσα αγαθά. Πράγματι, σε σύγκριση με τους γονείς μας κολυμπάμε στην άνεση, όμως αυτή η άνεση δεν δείχνει να μας γλιτώνει από τα καταθλιπτικά επεισόδια και τις κρίσεις πανικού που ρημάζουν τους νέους της εποχής μας. Μήπως φταίμε εμείς; Μήπως έχουμε γίνει λίγο...πριγκίπισσες και παρόλα τα στρώματα (οικογένεια, παιδεία, χρήματα, ειρήνη, ομορφιά, ευφυΐα, νιάτα κτλ, όσα έχει ο καθένας) εμείς μελανιάζουμε από ένα μπιζέλι; Το δικό μου μπιζέλι για παράδειγμα στο γυμνάσιο ήταν όταν έπαιρνα δεκαοκτώ αντί για είκοσι… Σκέτη καταστροφή!
Τα μπιζέλια στη ζωή του καθενός είναι διαφορετικά. Ένας στριμμένος συνάδελφος, ένας καθηγητής που σε έχει «κόψει» τρεις φορές με τεσσεράμισι, το γεγονός ότι δεν έχεις τη «φάτσα» της Μόνικα Μπελούτσι ή το δίμετρο και πενηντάκιλο κορμί της Σαλόμ Χάρλοου. Δεν λέω ότι δεν είναι επώδυνα, πονάνε τα καταραμένα, αλλά είναι παράλογο να εστιάζουμε σε αυτά και να αγνοούμε τα στρώματα που μας έχει χαρίσει η ζωή.
Γιατί όμως έχουμε γίνει τόσο ευαίσθητοι; Γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι; Η απάντηση κατ' εμέ είναι η εξής: Έχουν αλλάξει οι απαιτήσεις μας από τον θερμοστάτη της ευτυχίας μας. Ο θερμοστάτης είναι μια συσκευή με πολλές λειτουργίες. Ανιχνεύει τη θερμοκρασία στον χώρο και ανάλογα με τη ρύθμιση από τον χρήστη φροντίζει να ενεργοποιήσει τον μηχανισμό ψύξης ή θέρμανσης για να φτάσει η θερμοκρασία σε επιθυμητές τιμές.
Κάποτε, «τις παλιές καλές εποχές», που λέει και η γιαγιά μου, οι άνθρωποι ρύθμιζαν τον θερμοστάτη της ευτυχίας τους στους δέκα βαθμούς κελσίου. ΄Ισως όχι από προσωπική τους επιλογή, αλλά επειδή ο «ρυθμιστής» δεν ήταν τόσο εξελιγμένος. Οικογένεια, διδάσκαλοι και μια κλειστή κοινότητα από απλούς ανθρώπους ρύθμιζαν τα στάνταρτς της ευτυχίας. Η εύλογη απορία μου είναι: «Και δεν ξυλιάζανε»; Όχι! Διότι έξω η θερμοκρασία έφτανε τους μείον είκοσι λόγω πολέμου ή φτώχειας ή επιδημιών ή και των τριών ταυτόχρονα. Επομένως εάν η «συσκευή θέρμανσης», δηλαδή οι προσωπικές τους προσπάθειες για τη βελτίωση της ζωής τους κατάφερναν να τους εξασφαλίσουν αυτούς τους πολύτιμους δέκα βαθμούς, ήταν ευτυχισμένοι.
Αντιθέτως οι σύγχρονοι «ρυθμιστές», το διαδίκτυο και οι τέλειες ζωές που προβάλλει, είναι τόσο εξελιγμένοι που θέλουν την ιδανική θερμοκρασία στους τριάντα βαθμούς το λιγότερο! Πόσο να αντέξουν οι καημένες οι συσκευές θέρμανσής μας, τα σώματα και οι ψυχές μας μέχρι να κρασσάρουν τελείως; Ακόμα και εικοσάρια να βαρέσουμε θα είμαστε δυστυχείς. Με άλλα λόγια, εκεί που οι πρόγονοί μας θα έκαναν πάρτι, εμείς «ξεπαγιάζουμε»!
Ποια είναι η λύση λοιπόν; Πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε φιλοδοξίες; Να δεχτούμε μοιρολατρικά τους...ατελείς θερμοστάτες μας; Όχι! Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πούμε όχι στις παράλογες απαιτήσεις του ρυθμιστή μας. Να μην αφήνουμε τα πρότυπα που έχει διαμορφώσει η σύγχρονη κοινωνία για την «ιδανική ζωή» να μολύνουν τις μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας που θα μπορούσαμε να έχουμε αν εστιάζαμε στα στρώματα και όχι στο αναθεματισμένο το μπιζέλι. Να πάρουμε το μπιζέλι και να το κάνουμε μπιζελόσουπα (λέμε τώρα). Γιατί καλοί και άγιοι οι τριάντα βαθμοί κελσίου, αλλά δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που να μπορούν να ζουν με τόση άνεση στους δύσκολους «χειμώνες» της ζωής.
Πάνω από όλα πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι ο καθένας με τις δικές του «ρυθμίσεις» και ανάγκες. Δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, γιατί μπορεί κάποιος να έχει είκοσι στρώματα (τα οποία βλέπεις) και εσύ δεκαπέντε αλλά να έχει επίσης και δύο κιλά μπιζέλια (τα οποία δεν βλέπεις) ενώ εσύ είκοσι γραμμάρια.
Τέλος καλό θα ήταν να δίνουμε και στις συσκευές θέρμανσής μας την ευκαιρία να κάνουν και κανένα διάλειμμα και να αρνούμαστε στους καλοθελητές που θέλουν να «βελτιώσουν τη ζωή μας» να μας αλλάξουν τον ρυθμιστή.
Γιατί, πέρα από τα γονίδια, την οικογένεια και την κοινωνία, οι μόνοι που καλούνται να βελτιώσουν τον θερμοστάτη τους είμαστε τελικά εμείς.
Δημοσιεύθηκε στο ΦΤΚ - Φύλλο 1934 - 03/04/2025
«Η Gen Z, η Πριγκίπισσα και το μπιζέλι» (Φ. 1934) - ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
