Γράφει-Επιμελείται: Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη
Κάποιες σκέψεις σε σχέση με την τελευταία φονική πυρκαγιά στην Κορινθία μας που μάς σημάδεψε για πάντα...Στο χθεσινό φύλλο της Φωνής της Κορινθίας www.fonikor.gr
Η Κορινθία μας μετρά τις πληγές της ύστερα από τη φονική πυρκαγιά, η οποία ξεκίνησε από τα Ροζενά το πρωί της Κυριακής (29.09.24) καταστρέφοντας επί τέσσερις μέρες δεκάδες χιλιάδες στρέμματα παρθένου δάσους, σπίτια και καλλιέργειες και αφαιρώντας τη ζωή δύο νέων ανθρώπων που προσέτρεξαν σε βοήθεια συγχωριανού τους. Η αυτοθυσία των πυροσβεστών και των εθελοντών, αλλά και των λιγοστών πιλότων των εναέριων μέσων πυρόσβεσης δεν ήταν αρκετή, για να διασωθούν άνθρωποι και φυσικό περιβάλλον.
Καταστρέφεται η φύση στο βωμό της Αδιαφορίας μας, της Αχαριστίας μας, της Απληστίας μας, της Αισχροκέρδειας!
Λύπη, οργή, θυμός, απελπισία, βαθιά στενοχώρια για την ολέθρια καταστροφή, καταιγισμός από πικρόχολα σχόλια στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την έλλειψη συντονισμού ενεργειών κατάσβεσης της φωτιάς, για την ανικανότητα των επικεφαλής και της κυβέρνησης να διαχειριστούν την κρίση αμέσως, για την εγκληματική αδιαφορία όλων των Κυβερνήσεων από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα να οργανώσουν και επανδρώσουν σωστά ένα εξειδικευμένο και ικανό σώμα δασοπυροσβεστών με εμπλοκή και της Δασικής Υπηρεσίας και της Πυροσβεστικής είναι ο απόηχος αυτού του ολέθρου.
Και αναρωτιέμαι: «Πόσο θα κρατήσει αυτή η ενασχόλησή μας με το ζήτημα της καταστροφής, τα αίτια πρόκλησης της φωτιάς και με τις ενέργειες στις οποίες πρέπει να προβούμε όλοι εμείς, οι Υπηρεσίες, οι Δήμοι, η Περιφέρεια, οι Πολίτες, για να μην επαναληφθεί;».
Δυστυχώς, αν κρίνω από το παρελθόν, λίγες μέρες θα ασχοληθούμε και με αυτό… Γρήγορα θα ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε να πετάμε τα σκουπίδια μας παντού, να καπνίζουμε παντού ακόμη και μέσα στα λιγοστά πια δάση μας, να κάνουμε μπάρμπεκιου και να καίμε τα κλαδιά του κτήματός μας χωρίς να έχουμε λάβει μέτρα ασφαλείας, να καταναλώνουμε χωρίς μέτρο νερό και ρεύμα, να αδιαφορούμε για ό,τι συνέβη στους «άλλους» σαν να μη μάς αφορά και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα σταματήσουν να ασχολούνται με την είδηση της «Φωτιάς του Ξυλοκάστρου», για να πάνε παρακάτω, στην επόμενη ζοφερή είδηση της ημέρας.
Χωρίς καλά καλά να έχουμε «χωνέψει» τι έγινε, τι έφταιξε, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, τι δεν πρέπει και τι πρέπει να κάνουμε στο μέλλον για να αποφύγουμε παρόμοιες καταστροφές, θα συνεχίσουμε να ζούμε στον μικρόκοσμό μας, ωσάν ρομποτάκια προγραμματισμένα να ζουν μόνα, ανερμάτιστα, αδιάφορα, χωρίς οργάνωση κοινωνική και όραμα για το μέλλον του κόσμου μας. Οι Υπηρεσίες δε Πολιτικής Προστασίας θα μένουν στη θεωρία και στα χαρτιά τους, αφού δεν οργανώνουν ποτέ ασκήσεις αντιμετώπισης κρίσεων και φυσικών καταστροφών για να εκπαιδευτούν οι πολίτες ανάλογα και να υπάρξει συντονισμός ενεργειών πρόληψης ή/και καταστολής.
Την ίδια στιγμή, ύστερα από αναστολή λίγων ημερών, συνεχίζονται οι εκδηλώσεις πολιτισμού στην περιοχή μας με όρους «αειφόρου-βιώσιμης ανάπτυξης», ενώ η «κλιματική αλλαγή» χρησιμοποιείται πια πάντα σε όλες τις ομιλίες των προσκεκλημένων ωσάν δικαιολογία -θα έλεγα- και «άλλοθι» για την έλλειψη της δικής μας προσοχής και φροντίδας για το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του. Έχει περάσει το μήνυμα, άραγε, για το τι σημαίνουν ακριβώς οι έννοιες αυτές, ιδιαίτερα όταν συνδυάζονται με την πολιτιστική κληρονομιά μας και τη δημιουργία του σύγχρονου πολιτιστικού περιβάλλοντος;
Ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να συνεχίσει να δημιουργεί και αξιοποιεί την πολιτιστική κληρονομιά του, με σκοπό αφενός την ενίσχυση του κοινωνικού κεφαλαίου, αφετέρου την οικονομική ανάπτυξη, διασφαλίζοντας όμως πάντα την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Κι όταν γίνεται αναφορά στο περιβάλλον, εννοείται τόσο το φυσικό, όσο και το πολιτιστικό. Ο άνθρωπος, τα έργα και οι παρεμβάσεις του, πρέπει να αλληλεπιδρούν αρμονικά με τη φύση δημιουργώντας την ιστορία του και ο αρχαίος άνθρωπος το γνώριζε πολύ καλά, όταν μιλούσε για «μέτρο»… Η αντίληψη περί «ύβρης» των αρχαίων Ελλήνων, όταν η ανθρώπινη παρέμβαση αποκλίνει από τη φυσική τάξη, μάς παρέχει ένα πρότυπο συμπεριφοράς, το οποίο, όμως, δεν ακολουθείται στην εποχή μας…
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η Φύση και ο Πολιτισμός μας βρίσκονται σε μία διαχρονική αλληλεπίδραση και αρμονία, όταν δε αυτή η ισορροπία διαταράσσεται τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά…
Θα ήθελα, κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τη φράση «Κλιματική Αλλαγή και οι επιπτώσεις της», να φέρνω στον νου μου τις δικές μου πράξεις και των συμπολιτών μου -αυτοδιοικητικών και απλών πολιτών- και στις επιπτώσεις τους στο περιβάλλον.
Διότι ωραίες είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά τι γίνεται όταν μετά το πανηγύρι στο δάσος μένουν τα σκουπίδια και οι χαρτοπετσέτες κάτω;
Ωραία είναι και η δράση για φύτευση δένδρων από τους Δήμους, αλλά τι κάνει ο Δήμος (έχουμε πρόσφατο παράδειγμα στην Κόρινθο), όταν ο γείτονας ενοχλείται από το δένδρο που μεγάλωσε μπροστά από το μπαλκόνι του στο πεζοδρόμιο ή τον ενοχλεί στο πέρασμα προς το σπίτι του και πάει και το κόβει; Πρέπει να αντιληφθούμε, πριν να είναι πολύ αργά, ότι τα φυτά, τα δένδρα στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μας μάς δίνουν, πέρα από ομορφιά και ίσκιο, οξυγόνο! Λίγο νεράκι θέλουν και οι ωφέλειες για μάς πολλαπλές…
Κι ας είναι αυτή η ευαισθητοποίησή μας η αρχή της αφύπνισης, της αντίδρασης και εντέλει της ΔΡΑΣΗΣ!
