Έχουν περάσει περίπου 40 χρόνια χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το τραγούδι «Σ’ αγαπάω μ’ ακούς» με τη φωνή του Σερραίου ερμηνευτή Γιώργου Σαλαμπάση, όμως υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δεκαετίας του ’80. Έγινε αμέσως σουξέ και σλόγκαν του κοινού, ενώ χρησιμοποιήθηκε σε επιθεωρήσεις, ταινίες κλπ.
Το Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς γράφτηκε από τον Θεόδωρο Άγγελο που εμπνεύστηκε από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη ( Είμ’ εγώ, μ’ ακούς, Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς, Σε κρατώ και σι πάω και σου φορώ, Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς, Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς) σε μουσική του Νίκου Μπαξεβάνη.
Το τραγούδι κατακρίθηκε τότε από τους …”ειδικούς” του πενταγράμμου, εξαιτίας των στίχων, χωρίς να ξέρουν για το Μονόγραμμα του Ελύτη.
Ο Γιώργος Σαλαμπάσης είδε τις…. μετοχές του να «εκτοξεύονται» στο μουσικό χρηματιστήριο κι έγινε πρώτο όνομα στα νυχτερινά κέντρα.
Ο Γιώργος Σαλαμπάσης, μιλώντας πριν από λίγα χρόνια στην Τεριάννα Παππά και την Espresso αναφέρθηκε- μεταξύ άλλων- και στην ιστορία που κρύβεται πίσω από το μεγάλο σουξέ:
«Είμαι πλέον στην Αθήνα και τραγουδάω, σ’ ένα μαγαζί που το γέμιζα μόνος μου. Μου άρεσε ο Πάριος και έλεγα καλά τα τραγούδια του. Ένα βράδυ, λοιπόν, έχω δημιουργήσει ατμόσφαιρα με χαμηλό φωτισμό πάνω στην πίστα και τραγουδώ το «Λυπήσου με», που ακόμα και σήμερα, όταν το λέω, δακρύζω, τα δίνω όλα. Σηκώνεται ένα ζευγάρι να χορέψει, αλλά αυτό δεν το είχα υπολογίσει τραγουδώντας το συγκεκριμένο κομμάτι… Τσαντίζομαι, κάτι που σπάνια μου συμβαίνει, γυρνάω στην ορχήστρα και λέω: «Κόφτε το». Και μπαίνω στα καμαρίνια. Τότε έρχεται ένας κύριος (σ.σ.: ο Θεόδωρος Άγγελος) να μου ζητήσει τον λόγο και πάνω στη συζήτηση μου λέει ότι γράφει στίχους. Την επόμενη μέρα μού έφερε στο σπίτι το «Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς» και μου άρεσε. Το έστειλα στον σύνθετη Νίκο Μπαξεβάνη, που έγραψε τη μουσική. Ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής, πριν ακόμη κυκλοφορήσει το κομμάτι, μου είπε: «Τώρα θα σου κάνω τον χρυσό δίσκο». Και έγινε χρυσός!».
Σε παλιότερη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Espresso», το άλλοτε πρώτο όνομα στα νυχτερινά κέντρα μίλησε για όλους και για όλα.
Εξιστόρησε ότι οι παππούδες του ήταν πρόσφυγες και πως μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό κοντά στις Σέρρες. Βοηθούσε τον γεωργό πατέρα του στα χωράφια, αλλά τον ενοχλούσε η σκόνη, εξ ου και η απόφασή του να σπουδάσει μηχανολόγος.
Το τραγούδι τελικά τον κέρδισε, δεδομένου ότι ο πατέρας του έψελνε.
Τώρα μια ιδιότητά του, την οποία δεν γνωρίζει πολύς κόσμος, είναι ότι κάθε Κυριακή ψάλλει στον Ιερό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στη Γλυφάδα και κάποιες φορές στον Άγιο Παντελεήμονα.
Αξίζει να δούμε αναλυτικά τι έλεγε ο ίδιος στη συνέντευξη:
«Από παιδί αγαπούσα την Εκκλησία. Αν δεν πήγαινα να εκκλησιαστώ, ένιωθα ότι κάτι έκανα λάθος. Βεβαίως, με την πάροδο του χρόνου άρχισα να μην πηγαίνω. Όταν είδα δε ότι η αγάπη του κόσμου είναι μεν σπουδαία, αλλά τα φώτα της δημοσιότητας είναι ψεύτικα, άρχισα να προβληματίζομαι. Βλέποντας την τρέλα του κόσμου με το «Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς», έψαξα και είδα ότι η ψυχή μου είχε ανάγκη τον Θεό. Και άρχισα να φιλοσοφώ, να ψάχνομαι και με βοήθησε πολύ στην ψυχή μου. Πήγα, λοιπόν, τώρα τελευταία και σπούδασα βυζαντινή μουσική και πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή και ψέλνω. Είναι… νόμος!
Μου αρέσει πολύ η βυζαντινή μουσική και διάβαζα την Αγία Γραφή στο καμαρίνι. Όλη η ζωή είναι ένα θαύμα. Έχω ζήσει πολλά, τα οποία κρατάω για τον εαυτό μου, όμως κλαίω και λέω «αυτό είναι θαύμα»! Δοξολογώ τον Θεό κάθε μέρα και κάθε Χριστούγεννα λέω το «Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς» στον Χριστό. Είναι μια προσευχή: «Είμαι μόνος, μ’ ακούς;»
Κάποια στιγμή με στέλνει κάποιος στον άνθρωπο που έγινε ο πνευματικός μου και εκείνος μού είπε «σε θέλω κάθε Κυριακή στην εκκλησιά κι ας κοιμάσαι», γιατί εγώ δούλευα μέχρι το πρωί. Τα λόγια του με προβλημάτισαν… Σκέφτηκα πως, όταν μου το ζητούσαν οι γυναίκες, έτρεχα σε εκδρομές αμέσως μετά τη δουλειά. Έτσι, εδώ και αρκετά χρόνια δεν έχω χάσει λειτουργία. Είναι δώρο Θεού!»Επίσης ρωτήθηκε αν γνώριζε και τον γέροντα Νεκτάριο:«Ήταν φίλος μου. Ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Όπως και ο πνευματικός μου πατέρας Κωνσταντίνος. Αυτή τη συμβουλή που δεν θα ξεχάσω από τον γέροντα Νεκτάριο είναι να αγκαλιάζω τον κόσμο και να μπορώ να θυσιάζομαι. Αυτός θυσιαζόταν πάντα. Ήταν με ένα χαμόγελο».
Δημοσιεύθηκε στο dinfo.gr
