Άρθρο του Dionysios Skliris για το Σινά που δημοσιεύθηκε στο "Βήμα".
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο πατώντας ΕΔΩ
"Η θεωρούμενη ως αρχαιότερη αδιαλείπτως λειτουργούσα Μονή του κόσμου εξέφρασε έναν Ελληνισμό ανοικτό προς διαφορετικές θρησκείες. Κατά την ιουδαϊκή παράδοση, εδώ ο προφήτης Μωυσής είδε το όραμα της «φλεγομένης και μη κατακαιομένης βάτου». Οι χριστιανοί το ερμήνευσαν ως προεικόνιση της Παναγίας, η οποία, κυοφορούσα τον Θεό Λόγο κατά το δόγμα, δέχεται το πυρ της Θεότητας χωρίς να κατακαίεται, σε αντίθεση με ηρωίδες του παγανιστικού Ελληνισμού, όπως η Σεμέλη που κάηκε από την εμπειρία της θεοψίας.
Η βυζαντινή τέχνη συνέδεσε το όραμα με τη μεταμόρφωση του Χριστού: Ενώ για τον Μωυσή η θεοψία συνιστούσε κίνδυνο θανάτου, κατά τη βυζαντινή θεολογία η Ενσάρκωση του Θεού σημαίνει ενσώματη «περιχώρηση» θείας και ανθρώπινης ζωής με δυνατότητα μεταμορφώσεως του ανθρώπου αλλά και εικονισμού της Θεότητας: Στο «εικονόφιλο» Σινά σώζονται οι αρχαιότερες εικόνες του Χριστού, όπως η διάσημη εγκαυστική εικόνα με το δίσημο επιεικές και κριτικό βλέμμα (θυμίζοντας τον συνδυασμό φιλίας και αυστηρότητας του αιγυπτιακού κράτους). Το Σινά έχει θεωρηθεί εξάλλου ως «κλίμακα» προς τον ουρανό σύμφωνα με τη θεολογία του ομώνυμου αγίου Ιωάννη της Κλίμακος.
Ο «Αχτναμές» του Μωάμεθ, δηλαδή η «ιδιόγραφη υποχρέωση» με το αποτύπωμα της παλάμης του, κατοχύρωσε τα δικαιώματα των χριστιανών σε έναν χώρο που θεωρείται ιερός και από τους μουσουλμάνους.
Σήμερα, ο θρησκευτικός πλουραλισμός εκφράζεται από τους Βεδουίνους «Γκεμπελία» που συνδράμουν την αδελφότητα. Ο τόπος έχει υπάρξει σκηνικό μυθιστορημάτων του Γιώργου Θεοτοκά για την πνευματικότητα του Ελληνισμού και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Μέσα από τη θρησκευτική συνύπαρξη, η «φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος», επί της οποίας χτίστηκε κατά την παράδοση η Μονή, αποτελεί σύμβολο ενός οικουμενικού Ελληνισμού που καλείται να διασωθεί μέσα από παντοειδείς αντιξοότητες."
