ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ https://www.gineanthropos.gr/

________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Η αυτοκτονία αποτελεί ένα από τα πλέον σύνθετα κοινωνικοψυχολογικά φαινόμενα, το οποίο αντανακλά τη διασταύρωση βιολογικών, ψυχολογικών, κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων (WHO, 2021). Η διεθνής βιβλιογραφία αναδεικνύει σταθερά ότι η συντριπτική πλειονότητα των αυτοκτονιών αφορά άνδρες, με ποσοστά που κυμαίνονται από 75% έως και 80% του συνόλου των καταγεγραμμένων περιστατικών (Schrijvers, Bollen, & Sabbe, 2012). Παράλληλα, ειδικοί ψυχοκοινωνικοί παράγοντες, όπως η γονεϊκή αποξένωση, έχουν αναγνωρισθεί ως ιδιαίτερα επιβαρυντικοί για την ψυχική υγεία και δυνητικά συνδεόμενοι με αυξημένο αυτοκτονικό κίνδυνο (Harman & Lorandos, 2020).

Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να αναλυθεί το φαινόμενο της ανδρικής αυτοκτονικότητας, να εξεταστούν οι παράγοντες που εξηγούν τη σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ φύλων, και να ενταχθεί στη συζήτηση η διάσταση της γονεϊκής αποξένωσης ως ένας παράγοντας μείζονος σημασίας.

Ανδρική αυτοκτονικότητα: Επιδημιολογικά δεδομένα

Σύμφωνα με στοιχεία του Centers for Disease Control and Prevention (CDC, 2023), το 79% των θανάτων από αυτοκτονία στις Ηνωμένες Πολιτείες αφορά άνδρες, ενώ ανάλογες αναλογίες παρατηρούνται στον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο και σε ευρωπαϊκές χώρες (Värnik, 2012). Η εικόνα αυτή συνιστά το λεγόμενο «παράδοξο των φύλων»: οι γυναίκες επιχειρούν αυτοκτονία συχνότερα, αλλά οι άνδρες καταλήγουν σε υψηλότερα ποσοστά θανάτου (Canetto & Sakinofsky, 1998).

Η διαφορά αυτή ερμηνεύεται κυρίως από:

1. Επιλογή μεθόδων: Οι άνδρες προτιμούν πιο θανατηφόρες μεθόδους (π.χ. χρήση πυροβόλων όπλων, αγχόνη) (Schrijvers et al., 2012).

2. Στίγμα και κοινωνικοί ρόλοι: Η ανδρική ταυτότητα συχνά συνδέεται με την αυτονομία, την ισχύ και την απουσία ευαλωτότητας, γεγονός που αποθαρρύνει την αναζήτηση βοήθειας (Oliffe et al., 2019).

3. Υποδιάγνωση ψυχικών διαταραχών: Η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές στους άνδρες συχνά εκδηλώνονται με «μη τυπικά» συμπτώματα (π.χ. ευερεθιστότητα, χρήση ουσιών), οδηγώντας σε υποδιάγνωση (Martin, Neighbors, & Griffith, 2013).

Η αυτοκτονία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα δημόσιας υγείας διεθνώς, με πάνω από 700.000 θανάτους ετησίως (WHO, 2021). Αν και οι γυναίκες επιχειρούν συχνότερα να αυτοκτονήσουν, οι άνδρες είναι εκείνοι που πεθαίνουν κατά συντριπτική πλειοψηφία. Στις περισσότερες χώρες, οι άνδρες καταγράφουν τρεις έως επτά φορές υψηλότερα ποσοστά θανάτου από αυτοκτονία σε σχέση με τις γυναίκες (Schrijvers, Bollen, & Sabbe, 2012· Värnik, 2012). Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 79% όλων των αυτοκτονιών το 2022 αφορούσε άνδρες (CDC, 2023), ενώ ανάλογες αναλογίες παρατηρούνται στον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία (Oliffe et al., 2019).

Κοινωνικοδημογραφικοί παράγοντες

Μεγάλης κλίμακας μελέτες δείχνουν ότι η ανδρική αυτοκτονικότητα συνδέεται στενά με κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά. Μετα-ανάλυση 53 ερευνών από 23 χώρες κατέδειξε ότι η ανεργία σχετίζεται με σχετικό κίνδυνο (RR) 1,84, το χαμηλό εισόδημα με RR 2,69, ενώ οι διαζευγμένοι ή χωρισμένοι άνδρες είχαν υπερδιπλάσιο κίνδυνο (RR 2,27) σε σχέση με έγγαμους (Milner et al., 2025). Επιπλέον, οι άνδρες που ζουν μόνοι ή σε αγροτικές περιοχές παρουσιάζουν υψηλότερη θνησιμότητα από αυτοκτονία (Ferrer-i-Carbonell & Ramos, 2025).

Ψυχολογικοί και ψυχιατρικοί παράγοντες

Η πλειονότητα των ανδρών που αυτοκτονούν εμφανίζει προϋπάρχουσα ψυχιατρική διαταραχή, συχνότερα κατάθλιψη ή διαταραχή χρήσης ουσιών (Cavanagh et al., 2003). Ωστόσο, οι ανδρικές εκδηλώσεις κατάθλιψης συχνά αποκλίνουν από τα «τυπικά» συμπτώματα (π.χ. ευερεθιστότητα, επιθετικότητα, κατάχρηση αλκοόλ), οδηγώντας σε υποδιάγνωση και χαμηλότερα ποσοστά θεραπείας (Martin, Neighbors, & Griffith, 2013). Το ιστορικό προηγούμενης απόπειρας αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους μεμονωμένους προγνωστικούς δείκτες (Hawton & van Heeringen, 2009).

Στρεσογόνα γεγονότα ζωής

Οι άνδρες εμφανίζουν υψηλή ευαλωτότητα σε μεταβάσεις και απώλειες όπως το διαζύγιο, η απώλεια εργασίας, η οικονομική κατάρρευση ή σοβαρές συγκρούσεις εντός της οικογένειας (Fowler et al., 2022). Σε μελέτη στο Ιράν, οι οικογενειακές συγκρούσεις αύξαναν τον κίνδυνο αυτοκτονίας κατά 165% (AOR = 2,65), ενώ η ανεργία κατά 80% (Khademi et al., 2025).

Περιθωριοποιημένοι πληθυσμοί

Ειδικές ομάδες ανδρών εμφανίζουν εξαιρετικά υψηλά επίπεδα αυτοκτονικότητας:

• Οι κρατούμενοι σε φυλακές, όπου πάνω από 1 στους 3 αναφέρει αυτοκτονικό ιδεασμό και 1 στους 5 έχει αποπειραθεί (Rivlin et al., 2013).

• Οι βετεράνοι πολέμου, λόγω PTSD και τραυματικών εμπειριών, εμφανίζουν σχεδόν διπλάσια ποσοστά σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό (Kaplan et al., 2007).

• Οι άνδρες που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική ηλικία έχουν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονικών σκέψεων και συμπεριφορών (Easton, Renner, & O’Leary, 2013).

Πολιτισμικοί και κοινωνικοί παράγοντες

Οι κοινωνικές αντιλήψεις γύρω από την «αρρενωπότητα» συχνά εμποδίζουν τους άνδρες να αναζητήσουν βοήθεια. Το στίγμα απέναντι στην ψυχική ασθένεια και η προσδοκία για «αυτονομία και έλεγχο» εντείνουν την απομόνωση και μειώνουν την πιθανότητα έγκαιρης παρέμβασης (Oliffe et al., 2019).

Η γονεϊκή αποξένωση ως παράγοντας κινδύνου

Η γονεϊκή αποξένωση αναφέρεται σε ένα σύνολο συμπεριφορών που οδηγούν το παιδί σε άρνηση ή διακοπή σχέσης με τον έναν γονέα, συνήθως στο πλαίσιο συγκρουσιακών διαζυγίων (Bernet, 2020). Ερευνητικά δεδομένα καταδεικνύουν ότι η εμπειρία αποξένωσης έχει σοβαρές ψυχολογικές συνέπειες, όπως κατάθλιψη, άγχος, δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις και αυξημένο αυτοκτονικό ιδεασμό (Verrocchio, Baker, & Marchetti, 2018).

Στους άνδρες, το φαινόμενο αυτό αποκτά διπλή διάσταση:

• Ως παιδιά, όταν βιώνουν αποξένωση από τον έναν γονέα, εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών στην ενήλικη ζωή (Rowlands, 2019).

• Ως γονείς, όταν αποξενώνονται από τα ίδια τους τα παιδιά, αναφέρουν έντονο ψυχικό πόνο, αισθήματα ανημπόριας και σημαντικά αυξημένα ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων και προσπαθειών (Harman et al., 2019).

Σύμφωνα με μελέτη των Harman και Matthewson (2020), περισσότερο από το 20% των αποξενωμένων γονέων είχε αποπειραθεί αυτοκτονία, στοιχείο που αναδεικνύει την ιδιαίτερη βαρύτητα του φαινομένου.

Η ανδρική αυτοκτονικότητα δεν μπορεί να ερμηνευθεί μονοδιάστατα. Αντίθετα, συνιστά το αποτέλεσμα πολύπλοκων αλληλεπιδράσεων βιολογικών, κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων. Η γονεϊκή αποξένωση, αν και λιγότερο μελετημένη σε σχέση με κλασικούς παράγοντες κινδύνου (π.χ. ψυχική νόσος, χρήση ουσιών), φαίνεται να αποτελεί ιδιαίτερα επιβαρυντική συνθήκη, ιδίως για άνδρες που βιώνουν απώλεια της σχέσης με τα παιδιά τους.

Η αναγνώριση της γονεϊκής αποξένωσης ως παράγοντα ψυχικής υγείας και αυτοκτονικού κινδύνου είναι κρίσιμη για την ανάπτυξη στοχευμένων παρεμβάσεων και πολιτικών υποστήριξης.

Η συντριπτική υπεροχή των ανδρών στα ποσοστά αυτοκτονίας αποτελεί ένα σταθερό και διεθνώς επιβεβαιωμένο εύρημα. Η γονεϊκή αποξένωση αναδεικνύεται ως ένας παράγοντας που επιβαρύνει περαιτέρω την ψυχική υγεία και ενδέχεται να λειτουργεί καταλυτικά στην ενίσχυση του αυτοκτονικού κινδύνου. Η μελέτη του φαινομένου σε διεπιστημονικό πλαίσιο, καθώς και η ενσωμάτωσή του σε προγράμματα πρόληψης, αποτελούν απαραίτητες κατευθύνσεις για την επιστημονική κοινότητα και τους φορείς χάραξης πολιτικής.

Βιβλιογραφία

• Bernet, W. (2020). Parental alienation, DSM-5, and ICD-11. American Journal of Family Therapy, 48(2), 89–106.

• Canetto, S. S., & Sakinofsky, I. (1998). The gender paradox in suicide. Suicide and Life-Threatening Behavior, 28(1), 1–23.

• CDC. (2023). Suicide data and statistics. Centers for Disease Control and Prevention.

• Harman, J. J., & Lorandos, D. (2020). Allegations of parental alienation: False, frivolous, and genuine. Springfield: Charles C Thomas.

• Harman, J. J., Matthewson, M., & Baker, A. J. (2019). Parental alienation: The impact on men. Child and Adolescent Psychiatry and Mental Health, 13(1), 46.

• Martin, L. A., Neighbors, H. W., & Griffith, D. M. (2013). The experience of symptoms of depression in men vs women. JAMA Psychiatry, 70(10), 1100–1106.

• Oliffe, J. L., et al. (2019). Men, masculinities, and suicide: Social determinants and prevention. Social Science & Medicine, 220, 469–478.

• Rowlands, G. (2019). The impact of parental alienation on child development. Journal of Child Custody, 16(3), 212–231.

• Schrijvers, D. L., Bollen, J., & Sabbe, B. G. (2012). The gender paradox in suicidal behavior and its impact on the suicidal process. Journal of Affective Disorders, 138(1-2), 19–26.

• Verrocchio, M. C., Baker, A. J., & Marchetti, D. (2018). Adult report of childhood exposure to parental alienation. Journal of Family Therapy, 40(4), 602–618.

• Värnik, P. (2012). Suicide in the world. International Journal of Environmental Research and Public Health, 9(3), 760–771.

• World Health Organization (WHO). (2021). Suicide worldwide in 2019: Global health estimates. Geneva: WHO.

Γράφει η Άννα Μπαράκα, φοιτήτρια ψυχολογίας στο https://www.gineanthropos.gr/

Η 10η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) και τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας ως Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας. Στόχος δεν είναι μόνο η υπενθύμιση της  σοβαρότητας του προβλήματος, αλλά και η κινητοποίηση της κοινωνίας προς την κατεύθυνση της πρόληψης, της στήριξης και της κατανόησης. Η αυτοκτονία αποτελεί σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα δημόσιας υγείας.

Κάθε χρόνο περισσότεροι από 700.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο, ενώ εκατομμύρια άλλοι κάνουν απόπειρες ή βιώνουν αυτοκτονικές σκέψεις (WHO, 2023). Πρόκειται για μια σιωπηλή πανδημία, που αφορά όλες τις ηλικίες, όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλες τις χώρες. Η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια «ελεύθερη επιλογή». Συνδέεται με την απόγνωση και την αδυναμία διαχείρισης του ψυχικού πόνου. Πολλοί άνθρωποι που φτάνουν
σε αυτό το σημείο δεν επιθυμούν πραγματικά τον θάνατο∙ αυτό που θέλουν είναι να σταματήσει ο ανυπόφορος ψυχικός πόνος (Shneidman, 1993).

Η προβολή της αυτοκτονίας στα ΜΜΕ μπορεί να έχει διπλή επίδραση:ειτε το «φαινόμενο Werther» που δειχνει ότι λεπτομερείς και ρομαντικοποιημένες περιγραφές αυτοκτονιών οδηγούν σε μιμητισμό, ειδικά στους νέους. Ειτε, το
«φαινόμενο Papageno» δείχνει ότι υπεύθυνες αναφορές με μηνύματα πρόληψης μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο (Niederkrotenthaler et al., 2010).

Ψυχολογικοί παράγοντες που συνδέονται στενά με την αυτοκτονία περιλαμβάνουν:

 Κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές.
 Διαταραχές προσωπικότητας.
 Εθισμούς και χρήση ουσιών.
 Τραύμα ή ιστορικό κακοποίησης.
Αυτό το φαινομενο δεν εμφανίζεται ξαφνικά , είναι αποτέλεσμα ενός συσωρευτικου κύκλου πίεσης, όπου η απουσία στήριξης και η κοινωνική απομόνωση εντείνουν τον κίνδυνο.

Η εφηβεία είναι περίοδος κρίσιμης ανάπτυξης. Οι νέοι έρχονται αντιμέτωποι με την αναζήτηση ταυτότητας, την πίεση για κοινωνική αποδοχή και τις απαιτήσεις του
σχολείου.

Όταν αυτά συνδυάζονται με παράγοντες όπως:
 σχολικός εκφοβισμός,
 cyberbullying,
 συγκρούσεις στην οικογένεια,
 ή κοινωνική περιθωριοποίηση, τότε ο κίνδυνος αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς αυξάνεται δραματικά (Hawton et al., 2012). Δεν είναι τυχαίο ότι η αυτοκτονία αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου
παγκοσμίως για άτομα 15–29 ετών (WHO, 2023).

Από την άλλη πλευρα στους ενήλικες, παράγοντες όπως η οικονομική πίεση, η εργασιακή ανασφάλεια, οι διαλυμένες σχέσεις ή οι χρόνιες ασθένειες παίζουν καθοριστικό ρόλο. Στους ηλικιωμένους, η απώλεια συντρόφου, η μοναξιά, οι σωματικές παθήσεις και η περιθωριοποίηση από την κοινωνία συχνά οδηγούν σε υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών. Έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι άνω των 70 ετών, ειδικά οι άνδρες, έχουν έναν από τους υψηλότερους δείκτες αυτοκτονίας (Conwell & Thompson, 2008).

Προειδοποιητικά σημάδια

Η έγκαιρη αναγνώριση είναι κρίσιμη. Σημάδια που μπορεί να δείχνουν κίνδυνοπεριλαμβάνουν:
 Εκφράσεις απελπισίας («δεν έχει νόημα να ζω»).
 Απομόνωση από φίλους και οικογένεια.
 Απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά και τη διάθεση.
 Μείωση ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που παλαιότερα προκαλούσαν χαρά.

Η παρατήρηση και η συζήτηση μπορούν να σώσουν ζωές.

Παραγοντες προστασιας

Οι προστατευτικοί παράγοντες είναι το κλειδί:

 Σχέσεις εμπιστοσύνης με οικογένεια και φίλους.
 Πρόσβαση σε ψυχολογική και ψυχιατρική φροντίδα.
 Σχολεία και κοινότητες που προάγουν την αποδοχή και την ενσυναίσθηση.
 Ανοιχτός διάλογος για την ψυχική υγεία χωρίς στίγμα.

Τι μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία

 Να μιλήσουμε ανοιχτά για την αυτοκτονία.
 Να δημιουργήσουμε δίκτυα στήριξης σε σχολεία, χώρους εργασίας και κοινότητες.
 Να στηρίξουμε οικονομικά και θεσμικά τις δομές ψυχικής υγείας.
 Να αναγνωρίσουμε ότι η αυτοκτονία δεν είναι ατομικό πρόβλημα, αλλά συλλογική ευθύνη.

Συμπερασματικα η αυτοκτονία μπορεί να προληφθεί. Κάθε άνθρωπος που ανοίγει διάλογο, που ακούει χωρίς να κρίνει, που προσφέρει στήριξη, γίνεται κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα της ζωής. Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος μέσα στον ψυχικό του πόνο.

Βιβλιογραφια
 World Health Organization (2023). Suicide worldwide in 2023.
 American Psychological Association (2022). Suicide prevention and intervention.
 Hawton, K., Saunders, K., & O’Connor, R. (2012). Self-harm and suicide in adolescents. The Lancet, 379(9834), 2373–2382.
 Conwell, Y., & Thompson, C. (2008). Suicidal behavior in elders. Psychiatric Clinics, 31(2), 333–356.
 Niederkrotenthaler, T., et al. (2010). Role of media reports in completed and prevented suicide: Werther vs. Papageno effects. The British Journal of Psychiatry,
197(3), 234–243.
 Shneidman, E. (1993). Suicide as psychache: A clinical approach to self- destructive behavior.

Δημοσιεύθηκε στο Αυτοκτονία: Σιωπηλή Πανδημία ή Συλλογική Ευθύνη; Η σημασία της πρόληψης και της στήριξης - Γίνε Άνθρωπος - Γαρυφαλλιά

Η ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να αντέξει την ασιτία έχει απασχολήσει για χρόνια την επιστημονική κοινότητα. Παρά το γεγονός ότι το σώμα διαθέτει μηχανισμούς άμυνας, η έλλειψη τροφής πέρα από ένα ορισμένο όριο μπορεί να αποδειχθεί μοιραία.

Η διάρκεια της επιβίωσης χωρίς τροφή

Σύμφωνα με ειδικούς, ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς πρόσληψη τροφής για τρεις εβδομάδες έως και δύο μήνες, αρκεί να συνεχίσει να πίνει υγρά. Η διάρκεια αυτή διαφοροποιείται ανάλογα με την ηλικία, το φύλο, τη φυσική κατάσταση, την παρουσία χρόνιων ασθενειών, αλλά και τα αποθέματα λίπους και μυϊκής μάζας.

Οι φάσεις της ασιτίας

Κατά τις πρώτες ημέρες νηστείας, το σώμα καταναλώνει το γλυκογόνο του ήπατος, ώστε να τροφοδοτήσει τον εγκέφαλο και τα όργανα με γλυκόζη. Όταν τα αποθέματα εξαντληθούν, ο οργανισμός στρέφεται στη διάσπαση μυϊκών πρωτεϊνών, ουσιαστικά «καταναλώνοντας» τους ίδιους του τους ιστούς.

Σε παρατεταμένη ασιτία ενεργοποιείται ένας εναλλακτικός μηχανισμός: το σώμα διασπά τα τριγλυκερίδια των λιποκυττάρων, παράγοντας κετονοσώματα, τα οποία χρησιμοποιούνται ως καύσιμο από τον εγκέφαλο. Ωστόσο, η υπερβολική τους συσσώρευση μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνη κετοξέωση.

Πότε εμφανίζονται κίνδυνοι για την υγεία;

Για τις πρώτες 72 ώρες, εφόσον υπάρχει πρόσληψη νερού, δεν παρουσιάζονται σοβαρές επιπλοκές. Όσο όμως η ασιτία παρατείνεται, αυξάνεται ο κίνδυνος για:

• υπογλυκαιμία

• αρρυθμίες και βραδυκαρδία

• ηλεκτρολυτικές ανισορροπίες

• εξασθένιση των αναπνευστικών μυών

• λοιμώξεις και εγκεφαλοπάθεια

Τα συμπτώματα αυτά καθιστούν την παρατεταμένη στέρηση τροφής δυνητικά θανατηφόρα.

Δημοσιεύθηκε στο Πόσο αντέχει ο οργανισμός του ανθρώπου χωρίς φαγητό; | Alfavita

 Παναγιώτης Φαρμάκης
Γενικός Χειρουργός, MD, Τμήμα ελάχιστα επεμβατικής Γενικής και Ογκολογικής
Χειρουργικής, Χειρουργικής Παχέος Εντέρου και Πρωκτού Ιατρικού Κέντρου Αθηνών

Άρθρο στη συλλεκτική έκδοση ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΥΓΕΙΑΣ (Νέες προσεγγίσεις & καινοτομίες στην Ιατρική-Ρομποτική & ΑΙ)

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν έντονο κοιλιακό πόνο, ναυτία και πυρετό - «Ύποπτα» συγκεκριμένα φάρμακα

Συναγερμός έχει σημάνει στις βρετανικές υγειονομικές Αρχές, καθώς εκατοντάδες άνθρωποι που κάνουν χρήση ενέσεων για την απώλεια βάρους και τον διαβήτη, έχουν αναφέρει προβλήματα με το πάγκρεας,, σύμφωνα με βρετανικά Μέσα.

Μάλιστα, ορισμένα περιστατικά παγκρεατίτιδας που φέρεται να συνδέονται με φάρμακα τύπου GLP-1 (αγωνιστές υποδοχέων του γλυκαγονόμορφου πεπτιδίου-1) έχουν οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο.

Η οξεία παγκρεατίτιδα είναι μία ξαφνική φλεγμονή του παγκρέατος, ενός αδένα πίσω από το στομάχι που βοηθά στην πέψη. Συχνά απαιτεί νοσηλεία. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν έντονο κοιλιακό πόνο, ναυτία και πυρετό.

Τα ενημερωτικά φυλλάδια των φαρμάκων GLP-1 κατατάσσουν την παγκρεατίτιδα ως «μη συχνή» ανεπιθύμητη ενέργεια, που επηρεάζει περίπου έναν στους 100 ασθενείς. Μέχρι σήμερα, το σύστημα Κίτρινης Κάρτας του Οργανισμού Φαρμάκων και Ιατρικών Προϊόντων (MHRA) του Ηνωμένου Βασιλείου έχει λάβει σχεδόν 400 αναφορές οξείας παγκρεατίτιδας από ασθενείς που έλαβαν τα φάρμακα Mounjaro, Wegovy, Ozempic και liraglutide, με σχεδόν τις μισές (181) να αφορούν το tirzepatide (Mounjaro).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

Δημοσιεύθηκε στο https://www.protothema.gr/ Ανησυχία στη Βρετανία: Προβλήματα στο πάγκρεας καταγγέλλουν εκατοντάδες χρήστες ενέσεων αδυνατίσματος και διαβήτη

Συνέντευξη του Καρδιολόγου Ιωάννης Χουρσαλάς  για τη  λιποπρωτεΐνη Α (Lp(a)) στην δημοσιογράφο Εύα Ντελιδάκη

Ο Καρδιολόγος Καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου και Διδάκτωρ Καρδιολογιας της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΟΥΡΣΑΛΑΣ,  ο οποίος είναι και Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Καρδιομεταβολικής Ιατρικής, μας λύνει όλες τις απορίες μας!

Τι είναι η  λιποπρωτεΐνη Α (Lp(a));

Πόσο συχνή είναι στον πληθυσμό;

Τι συνέπειες έχουν τα αυξημένα επίπεδα  λιποπρωτεΐνη Α (Lp(a)) στην καρδιά και στα αγγεία;

Τι θεραπείες υπάρχουν και ποιες αναμενονται;

Στο πλαίσιο του προγράμματος "Προαγωγής της Στοματικής Υγείας " προβλέπεται: Εκπαιδευτικό πρόγραμμα αγωγής στοματικής υγείας, ενταγμένο στο αναμορφωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα και Επίσκεψη οδοντιάτρων στα σχολεία για την ενημέρωση των μαθητών και την επίλυση τυχόν αποριών τους

Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Κορινθίας συμμετέχει με δράσεις του στα σχολεία της Κορινθίας. Το τριμηνιαίο Πρόγραμμα Πρόληψης και Προαγωγής της Στοματικής Υγείας του Συλλόγου πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του όπως αναφέρει στην ανάρτησή του στα social media :

"Ευχαριστούμε τον συνάδελφο Δημήτρη Γαβριήλ για την ενημέρωση των μαθητών του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου στα πλαίσια του Προγράμματος Προαγωγής της Στοματικής Υγείας που πραγματοποιεί ο Σύλλογός μας. Προσφέρουμε εθελοντικά, βοηθούμε στην Πρόληψη!

 

Ευχαριστούμε τη συνάδελφο Aikaterini Derveni για την βοήθειά της και το χρόνο που έχει αφιερώσει στην ενημέρωση των μαθητών.

Ανταμοιβή μας τα χαμόγελά τους!

Τα στιγμιότυπα από το Δημοτικό Σχολείο Μουλκίου.

Ευχαριστούμε και την Colgate για τα δώρα που μας χορήγησε!