Καυστικός Γεωργιάδης για τη λίστα γάμου Κασσελάκη: Δεν του πέρασε από το μυαλό να μαζέψει χρήματα για τους απλήρωτους στην "Αυγή"

Καυστικά σχολίασε ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης μέσω X την αποκάλυσψη του Parpaolitika.gr για το γεγονός ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει ανοίξει ηλεκτρονική λίστα γάμου για να δέχεται μετρητά ως δώρο για τον επικείμενο γάμο του με τον Τάιλερ Μακμπέθ.

«Ο Στέφανος Κασσελάκης ανέβασε ειδική σελίδα για να μαζέψει χρήματα για τον γάμο του (εύχομαι βίον ανθόσπαρτον), αλλά δεν του πέρασε καν από το μυαλό, όλο το καλοκαίρι να μάζευε με κάποιον παρόμοιο τρόπο χρήματα, για τους απλήρωτους εργαζομένους της Αυγής», γράφει ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Και συνεχίζει: «Το να πάει ένα ωραίο ταξίδι του Μέλιτος με τον κ.Τάϊλερ είναι στον κώδικα των αξιών του περισσότερο σημαντικό, από το να έκαναν έστω λίγες διακοπές και αυτοί οι άνθρωποι των οποίων ανέλαβε την ευθύνη της ζωής τους, όταν έγινε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η συμπεριφορά τελικά είναι όλα όσα θα έπρεπε να ξέρει κάποιος για το τί είναι στα αλήθεια η Αριστερά…».

Η ανάρτηση του Άδωνι Γεωργιάδη:

Η ανάρτηση του κ. Γεωργιάδη έρχεται μετά την αποκάλυψη της είδησης από τα parapolitika.gr ότι ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Τάιλερ Μπακμπέθ έχουν ανοίξει λογαριασμό σε δημοφιλή ιστοσελίδα για να λαμβάνουν μετρητά ως δώρο για τον γάμο τους, που θα τελεστεί στις 30 Αυγούστου στα Χανιά.

Δημοσιεύθηκε στα Parapolitika.gr

Συναγερμός έχει σημάνει για τους δύο θανάτους από διεισδυτικό στρεπτόκοκκο στην Ηλεία, την ώρα που τρίτο κρούσμα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Πάτρα.

Η περιοχή εχει μπει σε καθεστώς επιτήρησης από τον ΕΟΔΥ, που έσπευσε να στείλει κλιμάκιο που λαμβάνει τυχαία δείγματα από διάφορα περιστατικά στο νοσοκομείο Πύργου. Με τα δείγματα θα εξετασθεί αν υπάρχει το ενδεχόμενο της διάστασης του μικροβίου του στρεπτόκοκκου ή αν πρόκειται για τυχαία περιστατικά, που σύμφωνα με τους γιατρούς του νοσοκομείου, ούτως ή άλλως δεν συνδέονται μεταξύ τους.

Δύο τα θανατηφόρα κρούσματα

Το πρώτο θανατηφόρο κρούσμα στρεπτόκοκκου αφορά τον άνδρα ο οποίος ενώ έκανε διακοπές στο Κατάκολο έχασε την ζωή του, με τον θάνατό του να αποδίδεται αρχικά σε τσίμπημα από καφέ αράχνη.

Στην έκθεση που υπογράφει η προϊσταμένη της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Πατρών Αγγελική Τσιόλα αναφέρει ότι αιτία θανάτου δεν είναι το τσίμπημα αλλά ο στρεπτόκοκκος. Το τσίμπημα ωστόσο δεν συμπεράθηκε τυχαία, καθώς υπήρχαν στο πόδι του δύο στίγματα από δάγκωμα και πιθανολογείται το έντομο ή το τρωκτικό που τον δάγκωσε να του μετέδωσε και τον ιό του στρεπτόκοκκου.

Το δεύτερο περιστατικό αφορά επίσης σε άνδρα, 45 ετών, ο οποίος έκανε διακοπές στην Αρχαία Ολυμπία, όταν παρουσίασε αιφνιδιαστικά συμπτώματα και κατέληξε στην Εντατική του νοσοκομείου Πατρών.

Μιλώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησο» ο διοικητής του νοσοκομείου Πύργου, Σπύρος Πολίτης, ανέφερε ότι ο άνδρας διακομίστηκε το Σάββατο και κατά τη λήψη του ιατρικού του ιστορικού, βρισκόταν ήδη σε κάποια αγωγή. Οι γιατροί του Πύργου, αφού τον εξέτασαν διαπίστωσαν την ιδιαίτερα δύσκολη κατάστασή του και τον έστειλαν στην Πάτρα, όπου λίγες ώρες μετά κατέληξε από σηπτικό σοκ.

Στη ΜΕΘ νοσηλεύεται τρίτο κρούσμα

«Τη Δευτέρα είχαμε κι ένα τρίτο περιστατικό το οποίο στείλαμε επίσης στην Πάτρα, το οποίο νοσηλεύεται στη ΜΕΘ. Το περιστατικό αυτό φαίνεται ότι πάει καλά» δήλωσε ο διοικητής, προσθέτοντας ότι τα περιστατικά αυτά δεν σχετίζονται μεταξύ τους, εκτός από το γεγονός ότι προσβλήθηκαν από τον ίδιο ιό.

Όπως είπε ο κ. Πολίτης, «μετά τα περιστατικά αυτά ήρθε τη Δευτέρα κλιμάκιο του ΕΟΔΥ στο νοσοκομείο μας και ξεκίνησε λήψη δειγμάτων σε περιστατικά που έρχονται στο νοσοκομείο, προκειμένου να εξεταστούν και για στρεπτόκοκκο. Τα δείγματα αυτά θα λαμβάνονται μέχρι σήμερα, ώστε στη συνέχεια να γίνει ο έλεγχος, ώστε να διαπιστωθεί εάν επρόκειτο για κάτι τυχαίο ή υπάρχει εκτεταμένο πρόβλημα στην κοινότητα».

Την περασμένη χρονιά οι υγειονομικές αρχές είχαν σημάνει συναγερμό για την έξαρση των κρουσμάτων διεισδυτικού στρεπτόκοκκου της ομάδας Α, από τον οποίο έχασαν τη ζωή τους 21 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και παιδιά.

Δημοσιεύθηκε στο filoitexnisfilosofias.com

Ο Δεκαπενταύγουστος έχει μια θέση στην ελληνική λογοτεχνία, υπάρχει όμως και στις αναμνήσεις μεγάλων ελλήνων συγγραφέων. Γράφουν και περιγράφουν στα ημερολογία, τα απομνημονεύματα και τα άρθρα τους όσα βίωσαν με όλες τους τις αισθήσεις κάποια 15η Αυγούστου.

Ο Καζαντζάκης και η σταφίδα 

Ο Νίκος Καζαντζάκης σε παραλία της Γερμανίας (Αρχείο Μουσείου Καζαντζάκη) 

Ο Δεκαπενταύγουστος που θυμάται ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο» συνδέεται με ένα φυσικό φαινόμενο -την επικείμενη καταιγίδα- και την απειλή που φέρνει για την οικογενειακή παραγωγή της σταφίδας. Η ημέρα είναι γιορτινή, αλλά και δυσοίωνη, και την βιώνει μαζί με τον πατέρα του και τους ντόπιους φίλους τους: «Τη μέρα εκείνη, της Κοίμησης της Παναγιάς, 15 Αυγούστου, οι εργάτες δε δούλευαν κι ο πατέρας μου κάθουνταν στη ρίζα μιας ελιάς και κάπνιζε· είχαν έρθει γύρα οι γειτόνοι, που είχαν απλώσει κι αυτοί τη σταφίδα τους, κάπνιζαν πλάι στον πατέρα μου, αμίλητοι. Φαίνουνταν στενοχωρημένοι. Όλοι είχαν καρφώσει τα μάτια σ’ ένα συννεφάκι που ‘χε προβάλει στον ουρανό, κατασκότεινο, βουβό, και προχωρούσε…

— Ανάθεμά το, μουρμούρισε, ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, φέρνει τον κατακλυσμό!

— Δάγκασε τη γλώσσα σου, του ‘καμε ένας γέρος θεοφοβούμενος, δε θα το αφήσει η Παναγιά· σήμερα είναι της χάρης της. Ο πατέρας μου έγρουξε, μα δεν έβγαλε άχνα· πίστευε στην Παναγιά, μα δεν πίστευε πως η Παναγιά μπορεί να κουμαντάρει τα σύννεφα. Εκεί που μιλούσαν, ο ουρανός σκεπάστηκε· οι πρώτες στάλες, χοντρές, ζεστές, άρχισαν να πέφτουν. Τα σύννεφα χαμήλωσαν, κίτρινες βουβές αστραπές καταξέσκιζαν τον ουρανό.

— Παναγιά μου, φώναξαν οι γειτόνοι, βοήθεια! Όλοι πετάχτηκαν απάνω, κατασκόρπισαν, καθένας έτρεχε κατά το αμπέλι του, όπου είχε απλώσει τη σταφίδα της χρονιάς· κι ως έτρεχαν, ολοένα και σκοτείνιαζε ο αγέρας, κρεμάστηκαν μαύρες πλεξούδες από τα σύννεφα, ξέσπασε η μπόρα… Ξέφυγα από το σπιτάκι, έτρεξα μέσα στη νεροποντή, παράξενη χαρά με είχε συνεπάρει, σα μεθύσι. Είχα φτάσει ως το δρόμο, δεν μπόρεσα να τον περάσω, ήταν ποταμός, και στάθηκα και κοίταζα: Μαζί με τα νερά κυλούσαν αγκαλιές αγκαλιές τα μεσοξεραμένα σταφύλια, ο μόχτος της χρονιάς, έτρεχαν κατά τη θάλασσα και χάνουνταν 

— Πατέρα, φώναξα, πάει η σταφίδα μας! — Εμείς δεν πάμε, μου αποκρίθηκε· σώπα! Ποτέ δεν ξέχασα τη στιγμή ετούτη· θαρρώ μου στάθηκε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου μεγάλο μάθημα· αναθυμόμουν τον πατέρα μου ήσυχο, ασάλευτο, να στέκεται στο κατώφλι, μήτε βλαστημούσε μήτε παρακαλούσε μήτε έκλαιγε· ασάλευτος κοίταζε τον όλεθρο κι έσωζε, μόνος αυτός, ανάμεσα σε όλους τους γειτόνους, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου».

Ο Σεφέρης και ο βομβαρδισμός της «Έλλης»

Ο Γιώργος και η Μαρώ Σεφέρη στις 24 Οκτωβρίου 1963 με το τηλεγράφημα που αναφέρει ότι θα του απονεμηθεί το Νόμπελ λογοτεχνίας (Κώστας Μεγαλοκονόμου © Μουσείο Μπενάκη/Φωτογραφικά αρχεία)

Παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου ο Γ. Σεφέρης είναι προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Τουρισμού. Στις «Μέρες Γ’, 1934-1940» (εκδ. Ίκαρος) καταγράφει την ατμόσφαιρα όταν η ξένη δύναμη βομβαρδίζει το καταδρομικό «Έλλη» ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου:

«Βούλιαξαν την Έλλη. Στις 10 ο Υπουργός μου τηλεφώνησε να είμαι στο γραφείο στις 12 με τα ανακοινωθέντα μας. Το βράδυ, ως τις 10 πάλι στο Υπουργείο. Πυρετός τριγύρω. Κρατώ αρκετά καλά. Όσο συμφωνώ, τίποτε δε με πειράζει. Φτάνει να σταθούν γερά οι παραπάνω. Γυρίζοντας το μεσημέρι από το γραφείο, πέρασα από τον Κήπο. Μόνη στιγμή που μπόρεσα να συλλογιστώ. Προσπάθησα να φανταστώ το ασπροθαλασσίτικο λιμάνι, το μάζεμα των προσκυνητάδων, το συνωστισμό, τη μυρωδιά των κακοταξιδεμένων και ξενυχτισμένων κορμιών, τους μικροπουλητάδες, την ατμόσφαιρα της δέησης και του θαύματος. Ο πρωινός ήλιος, η θάλασσα, το καραβάκι στολισμένο μ’ όλες του τις σημαίες, τ’ άσπρα σκουφιά του αγήματος στο κατάστρωμα. Και ξαφνικά, χωρίς να φανεί τίποτε, χωρίς να περιμένει κανείς τίποτε, σαν ένας άντρας που σωριάζεται με μια μαχαιριά στη ράχη καθώς ψέλνει ο παπάς, τις τρεις τορπίλες, τη φωτιά στο καράβι, τον τρόμο στ’ ανθρωπομάζωμα. Προσπάθησα ακόμη να φανταστώ το νέο παλικάρι, τον καπετάνιο του υποβρυχίου που έκανε την άναντρη πράξη, κι αν δεν είχε στο στόμα του, την ώρα εκείνη, μια γέψη σα να είχε μασήσει σκατά. Ένας νέος χριστιανός που έγινε μπόγιας μέσα στο σπίτι της Παναγιάς, καθώς θα έλεγε ο Μακρυγιάννης. 

Ο Παπαδιαμάντης αρθρογράφος 

O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τον φίλο του, συγγραφέα και ερευνητή Γιάννη Βλαχογιάννη στη Δεξαμενή το 1908 

Το Πάσχα του καλοκαιριού» δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορο τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, ο οποίος εκτός από τα διηγήματα που αναφέρονται στην Παναγία υπογράφει και άρθρο στο φύλλο «Εφημερίς» τον Δεκαπενταύγουστο του 1887, εποχή κατά την οποία  εκκλησιαζόταν και έψελνε στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στην Πλάκα. Γράφει, λοιπόν, εκτός άλλων, για την ίδια τη γιορτή, αλλά και για την παράδοση του Αγίου Όρους, όπως και για τη σύνδεση του Αυγούστου με το…ζώδιο της Παρθένου: «Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα […] Μετά την δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν και νηστείαν, άρχεται η εορτή, και μετ’ αυτήν τα μεθέορτα, ψαλλόμενα μέχρι της 23 του μηνός, καθ’ ην τελείται η απόδοσις της εορτής, η άλλως λεγομένη και Μετάστασις της Θεοτόκου. Αλλά και όλος ο Αύγουστος μην θεωρείται αφιερωμένος εις την Θεομήτορα, εν τω ιερώ δε Άθω, τη ακροπόλει ταύτη της Ορθοδοξίας, ήτις εδέχθη μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης όσα κειμήλια και θησαυρούς δεν περιεσύλησαν οι αλλόφυλοι, και όπου περιεσώθη προς τοις άλλοις και η προς την Θεοτόκον ιδιάζουσα τιμή και το προνόμιον του επ’ ονόματι αυτής σεμνύνεσθαι, τα μεθέορτα εξακολουθούσι και μετά την 23 του μηνός. Χάριν δε περιεργείας δύναται να σημειωθή και η σύμπτωσις, ότι ο Αύγουστος αστρονομικώς ανήκει εις το ζώδιον, το λεγόμενον της Παρθένου».

Ο Ελύτης στις Σπέτσες

O Ελύτης με τα αδέλφια του στις Σπέτσες το 1921. (Από την έκδοση “Ο Ελύτης για παιδιά”, της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, εκδόσεις Ίκαρος) 

Η οικογένεια Αλεπουδέλη συνήθιζε να πηγαίνει στις Σπέτσες για τις θερινές διακοπές της από το 1919 έως το 1925. Εικόνες από εκείνη την εποχή της παιδικής του ηλικίας θυμάται αργότερα ο Οδυσσέας (Αλεπουδέλης) Ελύτης στην «Αυτοπροσωπογραφία σε λόγο προφορικό» (εκδ. Υψιλον, 2000): «Πηγαίναμε τακτικά στις Σπέτσες. Οι Σπέτσες ήταν ένα νησάκι σε παρθένα κατάσταση τότε· δεν υπήρχανε ούτε φεριμπότ, ούτε κρίς-κράφτ, ούτε βενζίνες, τίποτα· και νοικιάζαμε κάτι παλιά μεγάλα δίπατα σπίτια, εντελώς άδεια· τα κουβαλούσαμε όλα απ΄την Αθήνα. Εμείς τα παιδιά περνούσαμε τα τρία τέταρτα της ημέρας σ αυτές τις γεροφτιαγμένες, παλιές, σπετσιώτικες βάρκες, με τις οποίες πηγαίναμε στην αντικρινή παραλία. Εκεί όλα τα στοιχεία παίρνανε κάτι το τελετουργικό. Το πρωί ξέραμε ότι θα φυσάει μαΐστρος, μ αυτόν τον αέρα ξεκινούσαμε. Κατά τις έντεκα έκοβε ο καιρός και γινόταν η θάλασσα λίγο πιό γαλακτερή, Το μεσημέρι έβλεπες μιά μπλέ γραμμή που ερχόταν απ’ την Ύδρα και την Ερμιόνη, ο μπάτης, άς πούμε· ο μπάτης εκεί ήτανε ο Γραιγολεβάντες και μ’ αυτόν επιστρέφαμε. Το απόγευμα πάλι, στις τρεις, ήταν η άφιξη του βαποριού, που τότε ήταν για μας μια μεγάλη διαδικασία, και το βραδάκι πηγαίναμε στα Βότσαλα τα λεγόμενα, εκεί που είναι σήμερα οι Σχολές. Ανεξάρτητα όμως από αυτά γινότανε εκδρομές, πανηγύρια… Ήτανε της Αγίας Παρασκευής, της Αγίας Μαρίνας, και κυρίως τον Δεκαπενταύγουστο. Ο πατέρας μου, θυμάμαι, οργάνωνε λειτουργίες σε ξωκκλήσια, και αυτό μου έχει εντυπωθεί πολύ, γιατί ένιωθες ν΄ ανακατεύεται το λιβάνι με το θυμάρι, μια αίσθηση που για μένα χαρακτηρίζει το συνδυασμό δύο στοιχείων, του φυσικού, ας πούμε, και του μεταφυσικού».

Δημοσιεύθηκε στο Protagon.gr

Στον πορθμό του Ευρίπου βρίσκεται μια γέφυρα με ιστορία 2.500 χρόνων που αποτελεί ένα μηχανολογικό «θαύμα» αμιγώς ελληνικής έμπνευσης.

Αν ταξιδέψετε μέχρι την Χαλκίδα δεν μπορείτε να μην σταματήσετε για να θαυμάσετε την παλαιά γέφυρα αλλά και το μοναδικό φαινόμενο με τα “τρελά νερά” του Ευρίπου.

Η συρταρωτή ή τοξωτή γέφυρα του Ευρίπου είναι με σιγουριά το σημείο αναφοράς όχι μόνο για την Χαλκίδα αλλά και για ολόκληρη την Εύβοια και η ιστορία της ξεπερνά τα 2.500 χρόνια! Η γέφυρα ανακατασκευάστηκε πολλές φορές και προσαρμόστηκε στις ανάγκες της κάθε εποχής, μέχρι να φτάσει στη σημερινή συρταρωτή της μορφή.

Η ιστορία της

Η πρώτη καταγραφή για ύπαρξης γέφυρας στο σημείο γίνεται το 410 π.Χ., όταν οι Χαλκιδείς μετά την αποχώρηση τους από την Αθηναϊκή Συμμαχία και φοβούμενοι ναυτικό αποκλεισμό ως αντίποινα έκτισαν μια ξύλινη γέφυρα.

Την Ρωμαϊκή περίοδο έχουμε πάλι αναφορές στην γέφυρα αλλά και στο πλάτος τους πορθμού που καταγράφεται στα 60 περίπου μέτρα.

Στην Βυζαντινή περίοδο και επί Ιουστινιανού υπάρχουν σαφείς αναφορές στην ύπαρξη κινητής γέφυρας που επιτρέπει την ναυσιπλοΐα. Με την έλευση των Ενετών στην Χαλκίδα, η πρώτη σημαντική αλλαγή είναι η δημιουργία του δεύτερου κλάδου του πορθμού όταν δημιουργήθηκε και οχυρώθηκε η ενδιάμεση υφαλονησίδα η οποία αναφάνηκε όταν ξεμπαζώθηκε τμήμα του Boιωτικού επιχώματος. Τώρα, η υφαλονησίδα συνδέεται με τη Βοιωτία μέσω λίθινης τοξωτής γεφύρας, με πλήθος από 5-6 καμάρες.

Επί Τουρκοκρατίας η κατασκευή δεν άλλαξε σημαντικά με εξαίρεση την πιθανή μείωση των ανοιγμάτων λόγω επιπλέον επιχωματώσεων τόσο από την Βοιωτική ακτή όσο και την Ευβοϊκή. Έτσι πιθανολογείται ότι τα πέτρινα τόξα που συνέδεαν το φρούριο με την ακτή μειώθηκαν, ενώ και το άνοιγμα που εξυπηρετούσε τη ναυσιπλοΐα πρέπει και αυτό να μειώθηκε στα μόλις 12 μέτρα αφού σύμφωνα με καταγραφές μπορούσε να περάσει μόνο μία γαλέρα με τα κουπιά μαζεμένα.

Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους η γέφυρα δεν έχει αλλάξει αλλά έχει παρατηθεί και βρίσκεται σε κακή κατάσταση.Η Γαλλική γέφυρα του Όθωνα

Το 1867 επί Όθωνος με ένα έργο εξαιρετικής τεχνικής και εθνικής σημασίας δημιουργείται η πρώτη νέα γέφυρα μετά την Εθνεργεσία. Μάλιστα το Ελληνικό κράτος φτάνει κοντά στον να δημιουργήσει πρώτο αυτοχρηματοδοτούμενο έργο με σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα το έτος 1843!

Αρχιμηχανικός του νέου έργου είναι ο σπουδαίος Έλληνας Μηχανικός Δημ. Μ. Σκαλιστήρης Υπολοχαγός του Μηχανικού.

Ο κύριος (προς Χαλκίδα) πορθμός διαπλατύνεται στα 20,0 μέτρα περίπου, και εμβαθύνεται στα 6,0 μέτρα νερού, περίπου. Όλες οι υποβρύχιες εργασίες, γίνονται με τα χέρια μέχρι και λοστάρια 6,5 μέτρων μήκους και πέντε πόντους διάμετρο παραγγέλλει ο Σκαλιστήρης στη Σύρο για τον εκβραχισμό του βραχώδους σχηματισμού που βρέθηκε κάτω απ’ τον παλιό πυθμένα! Κι όλα τούτα υπό συνθήκες ταχύτατης παλίρροιας και τρικυμιών. Πολλοί κατάδικοι οι οποίοι εργάζονται σ’ αυτό το έργο, δείχνουν μεγάλη αφοσίωση και εργατικότητα ενώ παράλληλα εξαγόρασαν την ποινή τους.

Τα εγκαίνιά της γέφυρας έγιναν 6 Ιανουαρίου του 1858 παρουσία του Βασιλικού ζεύγους, αφού πρώτα είχαν αναβληθεί δύο φορές. Την πρώτη γιατί τα άλογα που μετέφεραν την βασιλική αποστολή αρρώστησαν και τη δεύτερη γιατί η βασιλική θαλαμηγός αντιμετώπισε δυσκολίες από τη θαλασσοταραχή.

Η έκθεση όμως τόσων πολλών (μικρής κλίμακας) ευαίσθητων σιδηρών μελών στην ανεμπόδιστη θαλάσσια διάβρωση, πρέπει να οδήγησε σε μια μάλλον ταχεία αποσάθρωση ορισμένων μελών της γέφυρας. Έτσι σχετικά νωρίς, το 1890, προκύπτει η ανάγκη της αντικατάστασής της και η γέφυρα κατεδαφίζεται.

Δημοσιεύθηκε στο  eviaportal

Υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου, η ελληνική σημαία καρφώθηκε στο κέντρο του Σταν ντε Φρανς, κατά τη διάρκεια της φαντασμαγορικής τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού