Πριν από δύο περίπου χρόνια, τον Αύγουστο του 2022, μία είδηση οικονομικού χαρακτήρα προκάλεσε έκπληξη στην κοινωνία της Κορίνθου. Το ιστορικό “Ρετσινάδικο”, ένα εγκαταλελειμμένο και μισογκρεμισμένο κτίριο στην Ποσειδωνία, με μεγάλη ιστορία, πέρασε στα χέρια ενός επιχειρηματία, του Βασίλη Καρποδίνη από την Πάρο. Από την επιχειρηματική αυτή κίνηση δημιουργήθηκαν προσδοκίες και ακούστηκαν φήμες για την εξέλιξη και την αναβάθμιση της περιοχής.
Όμως, τελικά, ουδέν συνέβη. Μάλιστα νεότερες πληροφορίες αναφέρουν πως το κτίριο έχει περάσει πλέον σε άλλα χέρια και κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το μέλλον του.
Αλλα αν κανείς δεν ξέρει το μέλλον του, το παρελθόν του είναι γνωστό. Με ένα εξαιρετικό και εμπεριστατωμένο άρθρο του στο dasarxeio.com, ο “ιστορικός” δασάρχης της Κορινθίας, ο σπουδαίος Παναγιώτης Καλλίρης, γράφει την ιστορία ενός κτιρίου που αποτελεί βιομηχανικό μνημείο για το νομό και την Ελλάδα: το ρητινεργοστάσιο στην Ποσειδωνία.
Διαβάστε ποιες ανάγκες επέβαλλαν πριν απο 70 χρόνια την δημιουργία του από τους συνεταιριστές “ρετσινάδες”, που απομυζούσαν οι ρητινοβιομήχανοι, αλλά και για την ιστορία της ρητίνης στην Κορινθία.
Τι προτείνει στους Κορίνθιους βουλευτές και αυτοδιοικητικούς για την αξιοποίησή του.
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ – ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ 2021
Με ένα εξαιρετικό και εμπεριστατωμένο άρθρο του στο dasarxeio.com, ο “ιστορικός” δασάρχης της Κορινθίας, ο σπουδαίος Παναγιώτης Καλλίρης γράφει την ιστορία ενός κτιρίου που αποτελεί βιομηχανικό μνημείο για το νομό και την Ελλάδα: το ρητινεργοστάσιο στην Ποσειδωνία.
Διαβάστε ποιες ανάγκες επέβαλλαν πριν απο 70 χρόνια την δημιουργία του από τους συνεταιριστές “ρετσινάδες”, που απομυζούσαν οι ρητινοβιομήχανοι, αλλά και για την ιστορία της ρητίνης στην Κορινθία.
Τι προτείνει στους Κορίνθιους βουλευτές και αυτοδιοικητικούς για την αξιοποίησή του.
Του Παναγιώτη Καλλίρη, δασάρχη Κορινθίας
Οι περισσότεροι σίγουρα έχετε περάσει δίπλα του. Σας γνέφει σιωπηλά όταν πηγαίνετε από την Κόρινθο στο Λουτράκι – λίγα μέτρα πριν περάσετε την βυθιζόμενη γέφυρα της Ποσειδωνίας. Προσπαθεί να αποσπάσει έστω μια φευγαλέα ματιά σας και ίσως την προσοχή σας αλλά πώς να το καταφέρει με την γκρίζα φιγούρα του . Αν δίναμε βραβεία στην «εγκατάλειψη» εκείνο θα έπαιρνε το πρώτο βραβείο και όσοι συνέβαλαν για αυτήν τον πρώτο έπαινο.
Όμως πίσω από τους γκρίζους τοίχους του και τα σπασμένα σκουριασμένα χαρακτηριστικά παράθυρα του αν πλησιάσει κανείς και μπει μέσα θα ακούσει τόσα πολλά να του διηγείται. Όπως ξέρουν να διηγούνται όλα τα παλιά εκείνα κτήρια – ζωντανά μνημεία σήμερα – που φτιάχτηκαν από μια ειδική πάστα ανθρώπων που είχαν ψυχή δύναμη πείσμα και ελπίδα και πίστευαν ακόμα ότι όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε καλλίτερα. Την σημαντικότητα εκείνων ανθρώπων και των ονείρων τους επισημαίνει αυτό το εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Το Ρητινεργοστάσιο της Ποσειδωνίας. Το πρώτο συνεταιριστικό δασικό εργοστάσιο στην Ελλάδα που φτιάχτηκε από την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κορίνθιας για λογαριασμό των Ρητινοκαλιεργητών ή ρετσινάδων των εννέα ρητινικών συνεταιρισμών των Γερανείων και της Σολυγείας του Νομού Κορινθίας. Εκεί σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι των χερσαίων και θαλάσσιων δρόμων των πολιτισμών τής Μεσογείου, στην Ποσειδωνία, στον Ισθμό της Κορίνθου.
Ήταν Απρίλης του 1983 και πρώτη μέρα που έπιανα δουλειά ως Δασολόγος στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κορινθίας με Πρόεδρο τότε τον Παν. Ζερβό και Δ/ντή τον Νίκο Κακογιάννη. Η πρώτη εντολή που μου ανέθεσε ήταν να ερευνήσω το ιστορικό και το ιδιοκτησιακό του Ρητινεργοστασίου. Τότε ήταν που το επισκέφθηκα για πρώτη φορά. Ποτέ φυσικά δεν φανταζόμουνα ότι μπορεί ένα γκρίζο, εγκαταλειμμένο, ρημαγμένο κτήριο, να είναι φορτισμένο με τόση ιστορία και γεγονότα. Όταν δυο μήνες αργότερα του παρέδωσα δυο μεγάλους φακέλους με όσα έγγραφα και ντοκουμέντα μπόρεσα να μαζέψω και μια πολυσέλιδη χειρόγραφη αναφορά, ένιωθα χαρούμενος για δύο λόγους.
Πρώτα γιατί με τα ντοκουμέντα – στοιχεία που μπόρεσα να συγκεντρώσω με την βοήθεια πολλών μελών – που έγιναν φίλοι με τον καιρό – των ρητινικών συνεταιρισμών και άλλων προσώπων που εργάσθηκαν στο Ρητινεργοστάσιο αποδεικνυόταν ότι το Ρητινεργοστάσιο ανήκε στους ρετσινάδες.
Δεύτερον γιατί ίσως τότε ήμουν ο μόνος νέος κορίνθιος που γνώριζα με αρκετές λεπτομέρειες την ιστορία του Ρητινεργοστασίου. Πρέπει εδώ να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους τότε με βοήθησαν και ιδιαίτερα στον τέως πρόεδρο της Ένωσης Ρητινοσυλλεκτών Κορινθίας Χαράλαμπο Βαρελά από την Περαχώρα που μου έδωσε πολλές πληροφορίες, έγγραφα και με βοήθησε στην ταξινόμηση του υλικού που συγκέντρωνα για την πορεία του Ρητινεργοστασίου.
Πέρασαν από τότε δεκαοχτώ χρόνια…. Έφθασε το 2002 και ακόμη παρακολουθώ τον βουβό ρημαγμένο γίγαντα με τα γκρίζα μουντά ντουβάρια να περιμένει μάταια την ανθρώπινη λογική και δικαιοσύνη. Πιστεύω ότι η άγνοια για την πολιτιστική και οικονομική άξια του Ρητινεργοστασίου και του οικοπέδου του, πιθανόν να οδηγήσει κάποια μέρα σε μια λαθεμένη από άγνοια εξευτελιστική απόφαση εκποίησης του ή κάτι άλλο. Και αυτό κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να συμβεί. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για την ιστορία του. Και για να μάθουν οι νεώτεροι κορίνθιοι την ιστορία του τόπου.
Λίγα λόγια για την ρητίνευση στην Κορινθία
Είναι γνωστό ότι στην ανατολική Κορινθία δεσπόζουν δυο χαρακτηριστικοί χερσόνησοι και Ορεινοί Όγκοι που καλύπτονται από συμπαγή υψηλά σπερμοφυή δασικά σύμπλεγματα της ανατολικής Κορινθίας μέγιστης οικολογικής και κοινωνικής άξιας όχι μόνο για τους κατοίκους της περιοχής αλλά και για ολόκληρο τον Νομό. Των Γερανείων και της Σολυγείας. Η ιστορία βέβαια του πεύκου στην Κορινθία είναι πολύ παλιά. Από την εποχή του μυθικού ήρωα Θησέα που σκότωσε τον ληστή Σίνη τον Πυτιοκάμπη (πιτύς =πεύκο) εδώ στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και από την Εποχή των Πανελλήνιων Αγώνων των Ίσθμιων που έδιναν στους νικητές κότινο από κλαδί πεύκου. Με ρετσίνι (κατράμι) στεγανοποιούσαν τις τριήρεις και τις γούμενες που πρωτοναυπηγήθηκαν στο Αρχαίο Λιμάνι του Λεχαίου. Το ίδιο και τα Βενετσιάνικα πλοία. Με ρετσίνι άλειφαν εσωτερικά για να στεγανοποιήσουν τους αμφορείς στους ιστορικούς χρόνους και έτσι τυχαία κατασκευάστηκε ένα από τα πιο γνωστά και πολύτιμα κρασιά «η ρετσίνα». Από πολλούς αιώνες τα δάση αυτά διαχειρίσθηκαν – καλλιεργήθηκαν από τους Σοφικίτες και Περαχωρίτες με ένα μοναδικό τρόπο οικολογικής διαχείρισης. Με την ρητινοσυλλογή. Με το χτύπημα των πεύκων. «Το κεντούν και το πληγώνουν και το δάκρυ του μαζώνουν». Τι είναι; ρωτά το κυκλαδίτικο αίνιγμα. Το πεύκο απαντούσαν τα μικρά παιδιά.
Με την κατασκευή αρχικά μιας μικρής πληγής στο ξύλο του κορμού και τα τελευταία χρόνια με την εκφλοίωση και την χρησιμοποίηση του θεϊκού οξέος «της πάστας» προκαλούσαν της εκροή του ρετσινιού, «της ρητίνης» από τα πεύκα. Συγκέντρωναν το ρετσίνι και το πούλαγαν στα εργοστάσια στην περιοχή της πρωτεύσας. Από την απόσταξη του ρετσινιού παραγόταν ένας διαλύτης το «τερεβινθέλαιο» ή νέφτι που το χρησιμοποιούσαν στην χρωματοποιία και μια στερεή κίτρινη ουσία «το κολοφώνιο» (κεχριμπάρι) που το χρησιμοποιούσαν μεταπολεμικά ως πρώτη ύλη για την παραγωγή πλαστικών. Επρόκειτο για την πιο επίπονη και κουραστική αγροτική εργασία . Οι άνθρωποι όμως αυτοί δεν εξασφάλισαν μόνο την επιβίωση αλλά και την ποιότητα ζωής. Το Σοφικό χαρακτηρίζεται το 1826 από το Κολοκοτρώνη το Πρώτο χωριό της Επαρχίας. Και ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ρητίνευαν τα πεύκα στην Σολυγεία που εμπνέονταν από μια βαθιά γνώση της Δασικής οικολογίας και σεβασμό στα δένδρα καταγράφηκαν στην Δασική Ιστορία ως «Σοφικίτικο ιδίωμα». Η ιδιαιτερότητα των δυο δασικών συμπλεγμάτων και των κοινωνικών συνθηκών οδήγησαν ορθά την Δασική Υπηρεσία όχι μόνο να κατασκευάσει αλλά και να συντηρεί τα δύο μοναδικά στον νομό παραδοσιακά λιθόδμητα Δασοφυλακεία .
Τις τρεις όμως τελευταίες δεκαετίες η πρόοδος της χημικής βιομηχανίας και η υποκατάσταση της φυσικής με τις τεχνητές ρητίνες είχαν σαν αποτέλεσμα χαμηλές τιμές στην αγορά που σε συνδυασμό με τις δυσκολότατες συνθήκες εργασίας οδήγησαν στον μαρασμό το επάγγελμα του ρητινοκαλλιεργητή. Σήμερα στις περιοχές αυτές η ρητίνευση έχει εγκαταλειφθεί και όσοι χτυπούν πεύκα τα κάνουν περισσότερο για να συγκεντρώσουν όσα ένσημα χρειάζονται για να βγουν στην σύνταξη του ΙΚΑ.
Η ιστορία του Ρητινεργοστασίου
Και πριν και μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο όμως η εκμετάλλευση από τους βιομηχάνους υπήρξε μεγάλη. Τους έπιναν τα αίμα όπως κυριολεκτικά μου αφηγούντο πολλοί ρετσιναδες. Έπαιρναν τα ρετσίνι τους τόσο φθηνά που ήταν αδύνατον να ζήσουν και έτσι κάθε χρόνο έβγαιναν όλο και πιο ζημιωμένοι και πιο χρεωμένοι στους εμπόρους που ήταν τοπικοί εκπρόσωποι των ρητινοβιομηχάνων.
Το 1947 φαίνεται ότι ωρίμασε η συνεργατική ιδέα να αποκτήσουν να φτιάξουν οι συνεταιρισμοί ένα δικό τους κατά δικό τους εργοστάσιο. Έτσι ο ένας μετά τον άλλο οι εννέα αμιγείς ρητινικοί συνεταιρισμοί των παραπάνω περιοχών αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κορινθίας (ΕΓΣΚ) να προχωρήσει στην σύναψη δανείου με την ΑΤΕ για να αγοράσει οικόπεδο και να ιδρύσει το Πρώτο συνεταιριστικό Ρητινεργοστάσιο στην Ελλάδα που θα επεξεργάζεται το ρετσίνι τους χωρίς να τους εκμεταλλεύεται. Έτσι λήφθηκε η 79/1947 απόφαση της η ΕΓΣΚ σχετική με το θέμα.
Το 1948 με το 1469/28-5-1948 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Κορίνθου Ι.Μ. Δουφεξοπούλου η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κορινθίας αγόρασε από τον μηχανικό και Γενικο Δ/ντή της Εταιρείας Διώρυγας Κορίνθου Κων/νο Δ. Σκέφερη που ενεργούσε και ως πληρεξούσιος της συζύγου του, Έλλης το γένος Ιωάννου Μίνδλερ που είχε στην κατοχή της μεγαλύτερη έκταση, ένα οικόπεδο δέκα (10)στρεμμάτων στην σημερινή θέση διαστάσεων 87 Χ 110 μέτρα ίσο με 9.570 τ.μ και δρόμο παράλληλο με την διώρυγα πλάτους 5 μέτρα επί μήκους 86 μ. ίσον με 430 τ.μ. που συνέδεε το οικόπεδο με τον Κορινθιακό Κόλπο. Δηλαδή συνολικά 10 στρέμματα με δάνειο της ΑΤΕ. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο πατέρας της Έλλης Σκέφερη είχε αγοράσει έκταση 2.000 περίπου στρεμμάτων από τον κάτοικο Παρισίων Στέφανο Τύρ που του είχαν ως γνωστόν παραχωρηθεί από την Ελληνική κυβέρνηση για την διάνοιξη της διώρυγας.
Οι Ρητινοβιομήχανοι ως ήταν φυσικό πανικοβλήθηκαν στην ιδέα της ίδρυσης του Ρητινεργοστασίου. Αντέδρασαν και διαμαρτυρήθηκαν στην κυβέρνηση ότι με την χρηματοδότηση και ίδρυση του συνεταιριστικού εργοστασίου διακινδύνευαν τα συμφέροντα τους. Φαίνεται ότι προσέφυγαν και στο ΣτΕ το οποίο απέρριψε την προσφυγή τους και άναψε το πράσινο φως για την χρηματοδότηση του Ρητινεργοστασίου.
Το 1949 έως το 1950 κατασκευάστηκαν οι εγκαταστάσεις, Δηλαδή τα κτίρια και εγκαθίσταται ο μηχανολογικός εξοπλισμός με ευθύνη της ΑΤΕ.
Το 1951 το εργοστάσιο λειτούργησε για πρώτη φορά και απέτυχε στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων εξ αιτίας της κακής κατασκευής της απειρίας και κυρίως του κακού μηχανικού εξοπλισμού!!! Η χρονιά κλείνει με τεράστια ζημιά
Το 1952 το εργοστάσιο ανακατασκευάστηκε και λειτούργησε με κέρδος
Το 1953 λειτούργησε με ζημιά
Το 1954 μέχρι περίπου το 1958 λειτούργησε με κέρδος.
Αν και τα πρώτα βήματα του νέου εργοστασίου δεν πήγαν καλά παρά την δικαιολογημένη καχυποψία τους οι ρητινοσυλλέκτες ενίσχυσαν το δικό τους εργοστάσιο. Έτσι ενώ το 1951 προσκόμισαν 212.420 οκάδες το 1957 προσκομίσθηκαν 1.616.330 οκάδες. Στο χρονικό αυτό διάστημα προσκομίσθηκε ρετσίνι και από τον Συν/σμο Κασσάνδρας Χαλκιδικής, το Κρανίδι, τις Σπέτσες και την Καλαβρία (Πόρο).
Το 1959 η Διοικούσα Επιτροπή του Ρητινεργοστασίου χάνει τον έλεγχο και το εργοστάσιο παίρνει την άγουσα για την χρεοκοπία . Την ίδια χρόνια η ΔΕ ενοικίασε το εργοστάσιο στο επιχειρηματία Γεωργιάδη & Σια.
Το 1960 είναι σταθμός για την ιστορία του εργοστασίου. Αυτή την χρονιά συμβαίνουν δυο σημαντικά γεγονότα
- -Η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών μεταβιβάζει -σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου του 1947 με το οποίο αγοράσθηκε το εργοστάσιο .τα ακίνητα και τις εγκαταστάσεις στην νεοσυσταθείσα το (1960) Ένωση Ρητινικών Συνεταιρισμών Κορινθίας (ΕΡΣΚ) που ιδρύθηκε από τους οχτώ ρητινικούς Συνεταιρισμούς.
- -Τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου ( 1960) ιδρύεται η {Κοινοπραξία ΑΤΕ – Ρητινικών Συνεταιρισμών – Ρητινεργοστάσιο Ποσειδωνίας} με συμμετοχή της ΑΤΕ 51%,συμμετοχή της Ένωσης Ρητινικών Συνεταιρισμών 5% και οι 8 Ρητινικοί συνεταιρισμοί Σοφικού, Περαχώρας, Ρητού, Κατακαλίου, Αλμυρής, Πισσίων, Λουτρακίου και Αγίων Θεοδώρων με 44% Το τίμημα με το οποίο οι ρητινικοί συνεταιρισμοί μπήκαν στην κοινοπραξία ήταν 2.400.000 δραχμές.
Η ΑΤΕ δεν πλήρωσε ούτε μια δραχμή για την εισοδό της στην Κοινοπραξια. Συμφωνήθηκε όμως ότι ο καινούργιος φορέας δηλαδή η κοινοπραξία να πληρώσει το χρέος των συνεταιρισμών προς την ΑΤΕ που προερχόταν από τα Δάνεια για την αγορά ίδρυση και λειτουργία του ρητινεργοστασίου. Συγχρόνως μέσα στο ιδρυτικό συμβόλαιο με το οποίο συστάθηκε η Κοινοπραξία περιελήφθη σαν απαράβατος όρος το άρθρο 18 που αναφέρει ρητώς ότι :Η ΑΤΕ μετά από αίτημα των συν/μων υποχρεούται να μεταβιβάσει το μερίδιο της εφόσον συντρέξουν 3 όροι :
- Να ξεχρεώσει η Κοινοπραξία στην ΑΤΕ κάθε ποσό που έχει δοθεί για την ίδρυση και λειτουργία του Ρητινεργοστασίου.
- Να είναι σε θέση η Ένωση Ρητινικών Συν/σμων να λειτουργήσει το εργοστάσιο
- Να πάρουν τα μέλη Συν/σμοι αποφάσεις μέσω των Γ.Σ. στις οποίες θα αναφέρεται καθαρά ότι απαιτούν μερίδιο της ΑΤΕ.
Το Ρ/σιο υπό το καθεστώς της Κοινοπραξίας δούλεψε περιοδικά ορισμένες χρονιές μέχρι όπως φαίνεται από τις πληροφορίες μας το 1973 όποτε και έπαψε οριστικά να λειτουργεί.
Ο πρώτος όρος
Το 1975 η Κοινοπραξία τίθεται σε καθεστώς εκκαθάρισης και η ΕΡΣΚ και αργότερα η Ένωση ΓΣ ως φυσικός κληρονόμος της ΕΡΣΚ ζητάει επίμονα να της επιστραφεί το Ρ/σιο ισχυριζόμενη ότι έχουν καλυφθεί οι όροι του ιδρυτικού της Κοινοπραξίας. Αντίθετα η ΑΤΕ για πολλά χρόνια ισχυριζόταν ότι δεν έχει ξεχρεωθεί και αρνιόταν να παραδώσει το ποσοστό της στην ΕΡΣΚ.
Το 1983 με την ολοκλήρωση της έρευνας μας διαπιστώθηκε ως προς τον πρώτο όρο ότι: Το συνολικό κόστος του εργοστασίου εκτιμήθηκε αρχικά από την Τράπεζα σε 3.400.000 δρχ. Αμέσως μετά το 1951 – που λειτούργησε το εργοστάσιο – το 1952 ως και το1958 οι ρητινοσυλλέκτες πλήρωσαν γραμμάτια στην ΑΤΕ από το χρέος του εργοστασίου. Στο διάστημα 1952- 1960 πληρώθηκε σύμφωνα με την άποψη των συνεταιρισμών 1.000.000 δρχ και έτσι το χρέος έμεινε 2.400.000 δρχ. που ήταν και το τίμημα για την κοινοπραξία .Το 1961 γίνεται πάλι νέος καταμερισμός του χρέους από την ΑΤΕ στους ρητινοσυλλέκτες και πολύ πήγαν και ξαναέδωσαν χρήματα για το χρέος στην ΑΤΕ παρά την δέσμευση να πληρώσει η κοινοπραξία το χρέος .Η ΑΤΕ ισχυρίσθηκε πάλι τότε ότι το χρέος ήταν μεγαλύτερο.
Το 1968 με τον αναγκαστικό νόμο της χούντας ουσιαστικά παραγράφηκαν όλα τα αγροτικά χρέη προς την ΑΤΕ και λογικά εξαλείφθηκε και το υπόλοιπο χρέος όσο και αν ήταν. Οι συνεταιρισμοί θεωρώντας ότι εξοφλήθηκε όλο το χρέος επανήλθαν πάλι διεκδικώντας το μερίδιο της ΑΤΕ .Η ΑΤΕ για άλλη μια φορά επέμενε ότι υπήρχαν πάλι και άλλα χρέη .
Το 1971 η Ένωση Ρητινικών Συνεταιρισμών ζήτησε από την ΑΤΕ να την ενημερώσει πόσο είναι το υπόλοιπο το χρέος της Κοινοπραξίας προς την ΑΤΕ . Η ΑΤΕ απάντησε πως το χρέος ήταν 37.000 δρχ!!!. Η Ένωση φυσικά συνέχισε τις εκκλήσεις για μεταβίβαση μιας και το χρέος ήταν μόνο 37.000 δρχ. Η ΑΤΕ όμως ήταν αρνητική .
Το 1975 μετά την μεταπολίτευση το θέμα του Ρητινεργοστασίου φθάνει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με Αναφορά –Επερώτηση του βουλευτή κ.Κ. Χριστόπουλου. Μετά από λανθασμένη και ίσως εσκεμμένη πληροφόρηση – ότι υφίστανται χρέη της Κοινοπραξίας προς την ΑΤΕ – ο Υπουργός Γεωργίας κ. Ιορδάνογλου συμφώνησε να μεταβιβαστεί το μερίδιο της ΑΤΕ αλλά με κάποιο συμβολικό τίμημα που θα έδινε η ΕΡΣΚ και με αυτή την λογική και ερήμην των Συν/σμών γίνεται νέα αποτίμηση των εγκαταστάσεων σε 5.000.000 δρχ. και το
1981- 1982 γίνεται και νέα αποτίμηση σε 12.000.000 δρχ. και φυσικά κατά την ΑΤΕ αυτό το ποσό ήταν το τίμημα που κατά τον υπουργό έπρεπε να δοθεί στην ΑΤΕ για να επιστρέψει αυτή το μερίδιο της στην ΕΡΣΚ. Η Ενωση και οι Συνεταιρισμοί αντέδρασαν σ’ αυτή την λογική του διαρκώς αυξανομένου τιμήματος και ζήτησαν το μερίδιο της ΑΤΕ χωρίς την καταβολή κανενός τιμήματος .Το 1982 το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινοπραξίας που ήδη από το 1975 είχε κηρύξει εκκαθάριση ξεκινάει μια διαδικασία εκποίησης του Ρητινεργοστασίου . Ο συνεταιρισμός του Σοφικού για να σταματήσει την διαδικασία αυτή καταθέτει αγωγή και ασφαλιστικά μέτρα με την αιτιολογία ότι η Κοινοπραξία δεν έχει πληρώσει το χρέος προς την ΑΤΕ
Το 1982 σε εκείνη την δίκη ΑΤΕ εκπροσωπώντας την Κοινοπραξία {ΑΤΕ- Συνεταιρισμοί} καταθέτει και αποδέχεται επίσημα στις προτάσεις της ότι η Κοινοπραξία έχει ξεχρεώσει το χρέος προς την ΑΤΕ και δεν οφείλει τίποτε προς την ΑΤΕ για κάθε χρέος που έχει σχέση με την αγορά , ίδρυση και λειτουργία του εργοστασίου.
Επομένως από το 1982 ο πρώτος όρος υφίσταται και διαπιστώνεται ότι έπρεπε το άρθρο 18 του ιδρυτικού συμβολαίου – καταστατικού να είχε εφαρμοστεί και το Ρητινεργοστάσιο να είχε περιέλθει στους συνεταιρισμούς .
Ο δεύτερος όρος δεν είναι δυνατόν να ισχύει . Πολλοί συνεταίροι μέλη των οχτώ ρητινικών συνεταιρισμών έχουν πεθάνει , και οι συνεταιρισμοί έχουν αλλάξει άτομα ή ονομασία. Υπάρχουν στην θέση τους οι ανάλογοι Γεωργικοί ή Δασικοί Συνεταιρισμοί που νόμιμα φέρονται σαν φυσικοί κληρονόμοι. Υπάρχουν όμως και λειτουργούν σήμερα και οι ίδιοι Συν/σμοι ( Περαχώρας , Σοφικού) που ανήκουν στην Ενωση Γεωργικών Συν/σμων Κορινθίας , ΣΥΝ.Π.Ε
Ο τρίτος όρος δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται συζήτηση.
Θεωρούμε ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η ΑΤΕ πρέπει να επιστρέψει άνευ ουδενός τιμήματος το μερίδιο της στην Κοινοπραξία στους Συνεταιρισμούς στους οποίους ανήκει
Εμείς προτείνουμε στα πλαίσια του έτους 2002 που έχει κηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως διεθνές έτος Οικοτουρισμούνα ξεκινήσει ένας διάλογοςμεταξύ των Συνεταιρισμών και των Δήμων με σκοπό αξιοποιησή του επ’ ωφελεία όλων και πρώτα από όλα των ρητινοσυλλεκτών.
Συγκεκριμένα προτείνουμε την ίδρυση ενός νομικού προσώπου μιας Κερδοσκοπικής Εταιρείας με κύριους μετόχους τους Συνεταιρισμούς και τους Δήμους Κορίνθου και Λουτρακίου – μιας και το εργοστάσιο βρίσκεται επάνω στο όριο των δυο Δήμων με στόχους:
- Την ίδρυση – μετατροπή των κτιριακών εγκαταστάσεων Ρητινεργοστασίου της Ποσειδωνίας στο Πρώτο και μοναδικό στην Μεσόγειο και την Ευρώπη «Μεσογειακό – Μουσείο Ρετσινιού».Με δορυφόρους ή χώρους υποδοχής των επισκεπτών τα δύο μοναδικά στον νομό παραδοσιακά λιθόδμητα Δασοφυλακεία Σοφικού και Περαχώρας. Για την ανάδειξη και προβολή της κουλτούρας δηλαδή του πολιτισμού του τόπου μας και της πρότυπης επί δυο χιλιάδες χρόνια παραδοσιακής οικολογικής διαχείρισης των πευκοδασών της Μεσογείου. Της ρητίνευσης και μάλιστα του τοπικού «Σοφικίτικου Ιδιώματος ρητίνευσης». Επανειλημμένως έχουν ενδιαφερθεί και έχουμε ξεναγήσει πολλές ξένες αποστολές ειδικών επιστημόνων οι οποίοι ζήτησαν να επισκεφθούν την περιοχή προκειμένου να γνωρίσουν από κοντά τον τρόπο αυτό διαχείρισης των πευκοδασών και πραγματικά οι εντυπώσεις τους ήταν πάντα καταπληκτικές.
- Την αξιοποίηση του χώρου των δέκα στρεμμάτων ως ενός «Μόνιμου Μοντέρνου Εκθεσιακού Εμπορικού Κέντρου»που θα φιλοξενείσυνάμα την Μεσογειακή Τέχνη τον Πολιτισμό και την Τεχνολογία και άλλων δραστηριοτήτων ώστε η Κορινθία να προβάλει και να προβάλλεται διεθνώς.
Η στρατηγική θέση του οικοπέδου των δέκα στρεμμάτων και το παλιό Ρητινεργοστάσιο με την χαρακτηριστική και σπάνια για τον Νομό μας μεταπολεμική μεταβιομηχανική αρχιτεκτονική του στο αφαλό της Κορίνθιας και της Ελλάδας και η φορτισμένη μνήμη του είναι οι καλλίτερες προϋποθέσεις για την επιτυχία του.
Σας θυμίζουμε το «Γκάζι» στην Αθήνα, τον «Μύλο» στην Θεσσαλονίκη, το «Μουσείο Μεταξιού» στο Σουφλί, το «Μουσείο Υδροκινησης» στην Δημητσάνα ,το «Μουσείο του απολιθωμένου δάσους της Λέσβου» και άλλα που από συλλογές αδρανών υλικών έγιναν ζεστά ζωντανά κύτταρα που παράγουν οικονομική κοινωνική και πολιτιστική ροή στις περιοχές που λειτουργούν κλπ
Το άρθρο αυτό και η συγκεκριμένη στρατηγική πρόταση απευθύνεται στους κ.κ. Βουλευτές του νομού Τον κ Γ.Γ Περιφ. Πελοποννήσου και κυρίως τους κ.κ. υποψηφίους Νομάρχες, Δημάρχους Κορινθίων, Λουτρακίου – Περαχώρας, Σολυγείας, Σαρωνικού, Τενέας, τους Νομαρχιακούς και Δημοτικούς Συμβούλους των παραπάνω Δήμων των επόμενων εκλογών του Οκτωβρίου 2002 καθώς και φυσικά στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο που ένα ενδιαφέρον κομμάτι της Ιστορίας του είναι και το Παλιό Ρητινεργοστάσιο .
Αφιερώνεται δε σε όλους εκείνους τους Κορινθίους Ρητινοσυλλέκτες του 1948 του 1950 είτε είναι ακόμη κοντά μας είτε όχι, που πίστεψαν στον συνεργατισμό και αγωνίστηκαν με τα πενιχρά τους μέσα για μια «καλλίτερη μέρα» και σε όσους συνεχίζουν ακόμη να χτυπούν τα πεύκα περιμένοντας κάθε επομένη των εκλογών την «ημέρα» αυτή.
Παναγιώτης Καλλίρης
*Τελικά το εργοστάσιο εκποιήθηκε και παραμένει και σήμερα εγκαταλειμμένο. Έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να αξιοποιηθεί για το καλό των παιδιών εκείνων των παλιών ρετσινάδων και της Κορινθίας.
Δημοσιεύθηκε στο korinthia.net.gr
